مسکن شهری و تاثیرات متقابل معماری و جامعه شناختی

فهم عام سکونت یا بودن انسان در زمین و محیط متناسب با آن، پاسخ های معمارانه گوناگونی در اندیشه سنت و مدرن داشته است. فضایی که انسان در آن سکنی می گزیند و آن را به مسکن خویش مبدل می سازد، مکانی است که در آن بخشی از وجود و هویت خویش را می نمایاند، آن را شکل می دهد، با آن می زید و در فرایندی دائمی و هر لحظه، خودآگاهانه و ناخودآگاه، آن را بارها و بارها بازسازی می کند. انسان زمانی بر خود وقوف مییابد که مسکن گزیده و هستی خود را در اجتماع انسانی تثبیت کرده باشد. از این رو، مفهوم سکونت همواره با در طول تاریخ با کنش های فردی و اجتماعی در پیوند بوده و ذهن اندیشمندان را به خود مشغول داشته است. مسکن دارای ابعاد مختلف مکانی، معماری، کالبدی و فیزیکی ،اقتصادی، اجتماعی ،مالی، روانشناختی و پزشکی است. . اهداف این مقاله ضرورت توجه به جریان شناسی معماری مسکن معاصر با کنکاش و جستجو در انگاره های هم معمارانه و هم جامعه شناختی می باشد. در این روش با در نظر گرفتن مطالعات تطبیقی صورت گرفته و اندیشه های نظریه پردازان سعی در تشریح ابعاد مفهومی اجتماع و جامعه ، فرهنگ و هویت ف مسکن شهری انجام شد. نتایج نشان داد، فضاهای مطلوب مسکن معاصر شهری که بتوانند پاسخگوی نیازهای شهروندان بوده و با جذب رضایتمندی شان بتوانند آنها را به حضور در عرصه های عمومی ترغیب نمایند ضروریست، که در این میان نقش فضاهای جمعی در محل زندگیتان های مسکونی شهری معاصر تعیین کننده تراست.

Keywords:

مسکن شهری , فرهنگ , معماری , جامعه شناختی