اثربخشی طرحواره درمانی بر انعطا ف پذیری شناختی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

پژوهش حاضر با هدف آزمون اثربخشی طرحواره درمانی بر انعطا ف پذیری شناختی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس صورت پذیرفت . این پژوهش به لحاظ هدف از نوع کاربردی و به لحاظ شیوه اجرای تحقیق ، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه افراد مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس در شهر اصفهان در سال ۱۴۰۲ بود. در این پژوهش تعداد ۶۰ فرد مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و با گمارش تصادفی در گروههای آزمایش و گواه جای دهی شدند (۳۰ نفر در گروه آزمایش و ۳۰ نفر در گروه گواه). افراد حاضر در گروه آزمایش طرحواره درمانی را طی ۸ هفته در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای دریافت نمودند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس کیفیت زندگی MSIS۲۹ و مقیاس انعطاف پذیری شناختی (دنیس و وندروال، ۲۰۱۰) بود. نتایج نشان داد که طرحواره درمانی بر انعطاف پذیری شناختی (۰۰۰۱/۰>p، ۵۳/۰=Eta، ۹۶۹/۶۵=F)، و کیفیت زندگی(۰۰۱/۰>p، ۷۵/۰=Eta، ۷۸/۶۴=F)، در بیماران مولتیپل اسکلروزیس موثر بوده اند. بر اساس یافته های پژوهش حاضر، طرحواره درمانی با استفاده از تکنیک های شناختی، رفتاری و شناسایی رفتارهای مشکل آفرین و ارائه راهکارهای بهینه به بیماران مولتیپل اسکلروزیس کمک می نماید تا در جهت توسعه و بهبود از طریق انعطاف پذیری شناختی و کیفیت زندگی گام بردارند.

Keywords:

طرحواره درمانی , انعطاف پذیری شناختی , کیفیت زندگی , بیماری مولتیپل اسکلروزیس.