تاملی بر اهمیت آموزش در بستر ساحت های شش گانه در سند تحول بنیادین

ساحت در زبان عربی به معنای میدان و صحنه است و در زبان فارسی به معنای محوطه، عرصه، حیاط خانه و میدان به کار می رود (لغت نامه دهخدا). در تعلیم وتربیت، ساحت به حوزه و محدوده ای از فعالیت های تعلیم وتربیت گفته می شود که ناظر به پرورش بخشی از استعدادها و بینش ها، مهارت ها و توانایی های مشترک باشد. مشروط بر آنکه اولا این حوزه ها در عرض یکدیگر باشند و ثانیا برای انسان، از آن جهت که انسان است، در نظر گرفته شده باشند. در مبانی نظری سند تحول بنیادین شش ساحت تربیت بیان شده اند که شامل ساحت های تربیتی «اعتقادی، عبادی و اخلاقی، زیستی و بدنی، سیاسی و اجتماعی، اقتصادی و حرفه ای، علمی و فناوری، و هنری و زیبایی شناختی» می شوند متن مبانی نظری تحول بنیادین، چرایی و چگونگی طراحی ساحت های شش گانه بیان نشده است، اما بر اساس دلالت های برگرفته از برنامه درسی ملی در خصوص عرصه های چهارگانه ارتباط آدمی (خود، خدا، خلق و خلقت) می توان دریافت، تقسیم بندی قیاسی و واقعی می تواند مبنای محکمی برای عرصه های تربیت قرار گیرد. همچنین، مصداق ساحت های شش گانه و عرصه های چهارگانه ارتباط آدمی یکی دانسته شده اند. این دو تعبیر بیان کننده یک واقعیت هستند و آن اینکه اهداف تربیتی باید محقق شوند. در نتیجه تمام جنبه های زندگی فردی و جمعی انسان با یکدیگر ارتباط دارند و به ویژه ساحت اعتقادی، عبادی و اخلاقی نوعی تداخل و هم پوشی با سایر جنبه های زندگی دارد. لذا تقسیم شئون حیات بشر به ساحت های شش گانه مذکور موضوعی اعتباری است و باید با عنایت به این نکته مهم تعبیر و تفسیر شود.

Keywords:

ساحت , ساحت شش گانه , تعلیم و تربیت , سند تحول بنیادین.