بررسی اثر بخشی روایت درمانی بر ناگویی هیجانی، سبک دلبستگی و مهارت های اجتماعی دانش آموزان مقطع ابتدایی

فرایند روایت درمانی نقش فعالی را برای مراجع در طول جلسات درمانی فراهم می کند. فرد در این روش یاد می گیرد که مسئولیتش را در تسکین و بهبود مسائل روانی خود به عهده گیرد و آن را تمرین کند. چون در هنگام نوشتن داستان زندگی، فرد همزمان به آن فکر می کند، بخش هایی از آن را انتخاب می کند و قسمتهای نه چندان مهم را کنار می گذارد، در واقع ویراستار داستان خود می شود و این چیزی است که در این رویکرد مورد تاکید است، یعنی افراد باید داستان زندگیشان را مرتب و ویراستاری کنند. پژوهش حاضر با هدف، بررسی اثر بخشی روایت درمانی بر ناگویی هیجانی، سبک دلبستگی و مهارت های اجتماعی دانش آموزان مقطع ابتدایی شهرستان نجف آباداجرا گردید. این پژوهش مطالعه ای نیمه آزمایشی از پیش آزمون و پس آزمون با یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل استفاده شده که جامعه آماری در این پژوهش، شامل دانش آموزان مقطع ابتدایی دوره دوم شهر نجف آباد در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ بودند. از بین آنها، تعدادی که ملاک های ورود به پژوهش را دارا بودند، به صورت نمونه گیری غیرتصادفی از نوع در دسترس انتخاب شدند؛ تعداد ۳۰ نفر برگزیده شده و به دو گروه ۱۵ نفره تقسیم شدند برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کواریانس به کمک نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ استفاده شد. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که روایت درمانی بر ناگویی هیجانی، سبک دلبستگی و مهارت های اجتماعی دانش آموزان مقطع ابتدایی شهرستان نجف آباد تاثیر دارد.