بررسی نحوه تعیین میزان ضرر و خسارات وارده در منافع از دست رفته در نظام های حقوقی ایران و انگلستان

نظریه فرصت از دست رفته و یا تفویت منفعت که گاهی در روابط بین افراد پیش می آید مربوط به ضررهای است که در آینده آنرا قابل جبران می داند، چنین نظریه های که در حقوق ایران با دیدگاه فقهی اجین شده است ناشی از برداشت مضیق از مفهوم ضرر و موجبات ضمان در مباحث فقهی می باشد که بر اساس این دیدگاه، جبران چنین خسارت های محدود به جبران صدمات جسمانی و اتلاف اموال مادی چه به شکل مثبت و چه به شکل منفی می باشد. در قبال این دیدگاه که در بین حقوقدانان ایران مورد توجه قرارگرفته است در حقوق انگلستان ابعاد وسیعی پیدا کرده است و بشکل های دقیق تری در این نظام حقوقی مورد بررسی قرار گرفته است . اما در خصوص ارزیابی و نحوه محاسبه خسارت ها چالش های فراوانی در رویه قضایی کشورها وجود دارد و اصولا معیار دقیق و روشنی برای آن تعریف و ارائه نشده است . مفهوم مشابه عدم النفع در نظام حقوقی انگلیس که می تواند مبنای بررسی تطبیقی این مقاله قرار بگیرد، خسارت اقتصادی است . خسارت اقتصادی اصلاحی است در سیستم کامن لا که در موارد تحمیل مخارج به مدعی یا از دست دادن سود مورد انتظار در آینده بکار می رود و در برابر صدمات جسمانی یا خسارت وارده به اموال مشخص و معین مدعی علیه قرار می گیرد. چالش اصلی مقاله عبارت است از بررسی محاسبه چنین خساراتی در بحث فرصت های از دست رفته در حقوق انگلستان و مقایسه آن با نظام حقوقی ایران است . همچنین با رویکردی تطبیقی ، شرایط جبران عدم النفع ، مصادیق قابل جبران عدم النفع و چگونگی محاسبه و تعیین غرامت در شرایط تفسیر شده تحلیل خواهد شد.

Keywords:

فرصت از دست رفته , عدم النفع , خسارت اقتصادی , مسئولیت قراردادی و غیر قراردادی , نظام حقوقی ایران , نظام حقوقی انگلیس .