سیاست جنایی تقنینی ایران در مواجهه با مجرمین اتفاقی

مواجهه متمایز بزهکاران با پدیده بزه و تفاوت در روحیات و ذهنیات مجرمانه ایشان، لزوم اعمال برخوردهای کیفری منحصر به فردی را از سوی نظام های قضایی مطالبه می نماید که این امر در خصوص مجرمین اتفاقی اهمیت ویژه ای پیدا می کند. این پژوهش با روش توصیف و تحلیل مقالات و جمع آوری اطلاعات از منابع مکتوب کتابخانه ای در پی ارزیابی کارآمدی الگوهای قانونی اتخاذی نظام حقوقی ما در برخورد با این دسته از مجرمین می باشد. نتیجه حاصله از پژوهش نشان می دهد که الگوهای موجود در مواجهه با مجرمین اتفاقی ، منطبق بر یک نظام قضایی درمانگر نبوده و اکثر راهکارهای فعلی مربوط به مرحله دادرسی می باشد و هدف اصلی سیاست جنایی که امر خطیر پیشگیری است ، در قوانین جزایی مربوطه به ندرت انعکاس یافته است . وضع جرایم مانع و شروع به جرم و همچنین افزایش دامنه فعالیت مراجع رسیدگی شورایی از جمله تدابیری است که در بازنگری سیاست جنایی موجود می تواند مورد توجه قرار گرفته و بر جنبه درمانگری نظام قضایی ما بیفزاید.

Keywords:

اصل فردی سازی , جرایم مانع , سیاست جنایی , مجرمین اتفاقی .