تکالیف وصلاحیت های حکومت در خصوص حق بر سلامت شهروندان در نظام حقوقی ایران در پرتو اسناد بین المللی حقوق بشر

حق بهرهمندی ازعالی ترین استاندارد قابل حصول سلامتی « به عنوان حقی بنیادین توصیف می شود که برای تحقق و بهرهمندی از سایر حق ها و آزادی ها از اهمیت بسیاری برخوردار است . هرچند این حق به لحاظ محتوا، به نسل دوم حقوق بشر تعلق دارد، لیکن ارتباطی نزدیک با سایر نسل های حقوق بشری دارد .حق برسلامتی ، طیف وسیعی از حق هارا گرد هم آورده است که هر کدام نقشی انکارناپذیر در تحقق آن ایفا می کنند. براین اساس، برخورداری از آب آشامیدنی سالم ، غذای کافی و مقوی ، محیط زیست پاک و... مقوم ذات سلامتی انسان به شمار می روند. در کنار این مسئله ، برخورداری از حق حیات بدون برخورداری از سلامتی جسم و روان بی معنا خواهد بود. همین واقعیت شاهدی براین مدعاست که »کلیه ی مصادیق حقوق بشر، متقابلا به هم وابسته ، غیرقابل تفکیک از هم و مرتبط به هم می باشند.« تحقق عالی ترین استاندارد مورد نظر مادهی ۱۲ میثاق حقوق اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی در پرتو به کارگیری حداکثر امکانات اقتصادی و فنی و طی روندی ضرورتا تدریجی الحصول، رنگ واقعیت به خود خواهد گرفت . از این رو میزان تحقق و بهرهمندی از این حق ، رابطه ای مستقیم با سطح رشد و توسعه یافتگی اقتصادی و اجتماعی یک کشور دارد. میثاق حقوق اقتصادی ، اجتماعی با علم به این واقعیت ، از دولت های عضو می خواهد تا با بهرهگیری از همکاری های بین المللی اقتصادی و فنی با یکدیگر، ظرفیت ها و قابلیت های خود را جهت ارتقامیزان بهرهمندی از این حق افزایش دهند.