تاثیر خودپنداره تحصیلی، تاب آوری تحصیلی و اشتیاق تحصیلی بر عملکرد تحصیلی دانشجویان دانشگاه واسط: نقش میانجیگری خودتنظیمی هیجانی و تعدیل کنندگی عزت نفس

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر خودپنداره تحصیلی، تاب آوری تحصیلی و اشتیاق تحصیلی بر عملکرد تحصیلی با نقش میانجیگری خودتنظیمی هیجانی و تعدیل کنندگی عزت نفس در میان دانشجویان بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشکده علوم تربیتی و انسانی دانشگاه واسط عراق در سال ۲۰۲۳ بود که از بین آن ها تعداد ۳۰۶ دانشجو (۱۱۵ دانشجوی دختر و ۱۸۵ دانشجوی پسر) به روش نمونه­گیری تصادفی خوشه­ای چند مرحله­ای انتخاب شدند. داده ها از طریق پرسشنامه­های عملکرد تحصیلی( فام و تیلور، ۱۹۹۹)، خودپنداره تحصیلی (چن و تامپسون، ۲۰۰۴)، اشتیاق تحصیلی (ریو و تسینگ، ۲۰۱۱)، تاب آوری تحصیلی (ساموئلز، ۲۰۰۶)، خودتنظیمی هیجانی (هافمن و کاشدن، ۲۰۱۰) و عزت نفس (روزنبرگ، ۱۹۶۵) جمع آوری و توسط ضریب همبستگی پیرسون و الگوی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزارهای SPSS-۲۱ و AMOS-۲۳ تحلیل شدند. نتایج نشان داد که متغیر خودتنظیمی هیجانی در رابطه بین خودپنداره تحصیلی (۰۱/۰>p)، تاب آوری تحصیلی (۰۱/۰>p) و اشتیاق تحصیلی (۰۵/۰>p) با عملکرد تحصیلی نقش میانجی دارد. در خصوص نقش تعدیل کنندگی عزت نفس نیز نتایج حاکی از آن بود که عزت نفس نتوانست در میان متغیر های مورد مطالعه نقش تعدیل کننده ایفا کند. براساس یافته های پژوهش حاضر به سیاستگزاران آموزش عالی پیشنهاد میگردد که به منظور توانمندسازی دانشجویان جهت پیشبرد اهداف آموزشی و موفقیت تحصیلی آنان بهبود اشتیاق تحصیلی و تقویت متغیرهای روان شناختی مانند خودتنظیمی و عوامل زمینه ای مانند خودپنداره تحصیلی و تاب آوری تحصیلی را در اولویت برنامه هایشان قرار دهند. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر خودپنداره تحصیلی، تاب آوری تحصیلی و اشتیاق تحصیلی بر عملکرد تحصیلی با نقش میانجیگری خودتنظیمی هیجانی و تعدیل کنندگی عزت نفس در میان دانشجویان بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشکده علوم تربیتی و انسانی دانشگاه واسط عراق در سال ۲۰۲۳ بود که از بین آن ها تعداد ۳۰۶ دانشجو (۱۱۵ دانشجوی دختر و ۱۸۵ دانشجوی پسر) به روش نمونه­گیری تصادفی خوشه­ای چند مرحله­ای انتخاب شدند. داده ها از طریق پرسشنامه­های عملکرد تحصیلی( فام و تیلور، ۱۹۹۹)، خودپنداره تحصیلی (چن و تامپسون، ۲۰۰۴)، اشتیاق تحصیلی (ریو و تسینگ، ۲۰۱۱)، تاب آوری تحصیلی (ساموئلز، ۲۰۰۶)، خودتنظیمی هیجانی (هافمن و کاشدن، ۲۰۱۰) و عزت نفس (روزنبرگ، ۱۹۶۵) جمع آوری و توسط ضریب همبستگی پیرسون و الگوی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزارهای SPSS-۲۱ و AMOS-۲۳ تحلیل شدند. نتایج نشان داد که متغیر خودتنظیمی هیجانی در رابطه بین خودپنداره تحصیلی (۰۱/۰>p)، تاب آوری تحصیلی (۰۱/۰>p) و اشتیاق تحصیلی (۰۵/۰>p) با عملکرد تحصیلی نقش میانجی دارد. در خصوص نقش تعدیل کنندگی عزت نفس نیز نتایج حاکی از آن بود که عزت نفس نتوانست در میان متغیر های مورد مطالعه نقش تعدیل کننده ایفا کند. براساس یافته های پژوهش حاضر به سیاستگزاران آموزش عالی پیشنهاد میگردد که به منظور توانمندسازی دانشجویان جهت پیشبرد اهداف آموزشی و موفقیت تحصیلی آنان بهبود اشتیاق تحصیلی و تقویت متغیرهای روان شناختی مانند خودتنظیمی و عوامل زمینه ای مانند خودپنداره تحصیلی و تاب آوری تحصیلی را در اولویت برنامه هایشان قرار دهند.

Keywords:

خودپنداره تحصیلی , تاب آوری تحصیلی , اشتیاق تحصیلی , خودتنظیمی هیجانی , عزت نفس , عملکرد تحصیلی