ضرورت شهرداریها در شناسایی روش های مدیریتی تامین مالی ساماندهی بافت فرسوده

در کشور ما ضعف مدیریت منابع و زمین، تورم اقتصادی، فقدان برنامه ریزی جامع مسکن و سایر نارسایی ها، تامین سرپناه مطلوب را برای شهروندان بویژه گروه های کم درآمد به مشکلی حاد تبدیل نموده است. تقاضای رو به رشد مسکن در کشور، توجه اغلب مسئولان و برنامه ریزان را برای رفع نیاز مسکن شهروندان جلب نموده است به نحوی که دولت ها با سیاست های مختلف درصدد رفع نسبی این مشکل برآمده اند؛ لیکن شتابزدگی فارغ از اصول و مبانی مسکن سازی در بطن شهرها و الحاق اراضی جهت تامین مسکن و گسترش افقی شهرها به یکی از مهمترین معضلات شهرسازی در دهه های اخیر تبدیل شده است. در حالی که به نظر می رسد با بهره گیری از ظرفیت های موجود شهر، می توانست بستری مناسب برای هدایت توسعه مسکونی به وجود آورد. تجربه بهسازی و نوسازی شهری در ایران در طول سالیان متمادی به سبب نابسامانی نظام برنامه ریزی در کشور، بر پایه نگاه موضعی به بافت ها و حل مسایل محتوایی رایج در آنها (با ارایه راهکار های نسنجیده و ناکارآمد همچون تعریض معبر، ارایه وام بانکی انفرادی به ساکنان) منجر به اتخاذ تصمیمات موردی و تحقق اقدامات مقطعی و تجریدی از سوی نهادهای مسئول و بدون پشتوانه و سازمان دهی اجتما عی شده و نتایج حاصل از این تلاش ها، در بهبود ناکارآمدی بافت های شهری اثراتی مطلوب و مثمر را به جای نگذاشته است. از این رو سودمند شدن بهسازی و نوسازی شهری مشروط به تدبیر یک برنامه توسعه پایدار، مفهوم و میسر می شود.

Keywords:

تامین مالی , ساماندهی , بافت فرسوده