جایگاه برنامه ریزی شهری در آسیب شناسی اجتماعی محلات حاشیه نشین حریم کلانشهرها

سرعت رشد شهرنشینی مسایل و معضلات زیادی برای شهرها به دنبال داشته است که از جمله آن, مساله حاشیه نشینی و رشد سکونتگاه های غیررسمی است. در این بین گسترش حاشیه نشینی نگرانی های متفاوتی برای شهرداریها و دولت در پیشبرد امر توسعه و ایجاد عدالت ایجاد می کند. توجه به این پدیده از جهاتی همچون ناکامی در حرکت در راستای اهداف توسعه پایدار، رشد نابرابری و ایجاد فاصله طبقاتی و رشد آسیب ها و بالا رفتن هزینه های اقتصادی- اجتماعی حائز اهمیت است. از آنجا که حاشیه نشینی خاص کشور ما نیست، تلاش های مربوط به حل آن سابقه زیادی دارد. این تلاشها را می توان بصورت یک پیوستار در نظر گرفت که در یک سوی آن نادیده گرفتن و تلاش برای نابودی و پراکنده کردن این اجتماعات است و در سوی دیگر تلاش برای ارائه مسکن، امکانات و شرایط زندگی به آنان است. البته هر کشور با توجه به امکانات اقتصادی و شرایط سیاسی خود یک راه حل برمی گزیند، هدف این مقاله بررسی جایگاه برنامه ریزی شهری در آسیب شناسی اجتماعی محلات حاشیه نشین حریم کلانشهرها می باشد. نتایج نشان می دهد مسلما وقتی یک محدوده خودرو ایجاد می شود و از ابتدای متولد شدن این مولود این بافت شهری هیچ نظارتی نداشته و از لحاظ فرهنگی و اجتماعی نیز شهر اقدامی برای این مسئله نکرده است که سطح فرهنگ آنان را بالا ببرد و خدمات اجتماعی، فرهنگی، مذهبی و آموزشی به آنها نداده است، مسلما افرادی که در چنین بافتی مستقر می شوند و غالبا هم به لحاظ اقتصادی اقشار ضعیفی هستند یک بافت محلی را تشکیل می دهند که نیاز به توانمندسازی دارند. زمانی که مدیریت شهری با معضل حاشیه نشینی روبرو شد باید برای ساماندهی و توانمندسازی این اقشار از لحاظ اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی برنامه ریزی کند.

Keywords:

فاصله طبقاتی , شهرنشینی , حاشیه نشینی