بررسی ارتباط بیمه های اتکایی و قابلیت نقدشوندگی در شرکت های بیمه

هیچ شرکت بیمه ای، هرقدر هم که بزرگ باشد از بیمه اتکایی بی نیاز نخواهد بود . همه شرکتهای بیمه درایران از طرفی برحسب اساسنامه و از طرف دیگر به تبعیت از الزامات فنی در هرسال قمست نسبتا بزرگی از فعالیت خود راخواه بصورت اجباری و قانونی و خواه بشکل قراردادی و اختیاری در بازارهای داخلی و بین المللی، بیمه اتکایی می کنند. تادرصورت وقوع حادثه و بروز خسارتهای سنگین قدرت پرداخت و جبران زیان بیمه گزاران را داشته باشد. بااستفاده از مکانیزم پخش خطر در مقیاس جهانی این شرکتها خصوصا شرکت سهامی بیمه ایران توانسته اند ظرفیت قبولی خود را به نحوی تنظیم نمایند که بتوانند کلیه خطرات موجود درایران را از هر نوع و به هرمیزانی بیمه کنند. با توجه به امکانات محدود بازار داخلی، قسمتی از نیاز اتکایی شرکت از بازار خارجی فراهم می گردد و به همین جهت روابط اتکایی در مجموع عملیات بیمه ایران اهمیت خاصی کسب می نماید و مورد توجه میباشد. هدف این مقاله پیدا کردن رابطه بین بیمه های اتکایی و قابلیت نقد شوندگی در شرکت های بیمه در ایران می باشد. بدین منظور دو مدل تجربی طراحی گردیده است که در یک مدل بیمه های اتکایی به عنوان تابعی از قابلیت نقدشوندگی و برخی متغیر های کنترلی در نظر گرفته می شود و در مدل دیگر قابلیت نقد شوندگی به عنوان تابعی از بیمه های اتکایی و دیگر متغیرهای کنترلی تفسیر می شود. متغیرهای کنترلی شامل: اندازه شرکت، بدهی، تمرکز رشته های بیمه ای، توانگری، سودآوری و ترکیب پرتفو که خود شامل رشته های: حوادث راننده و مسئولیت شخص ثالث، بدنه اتومبیل، درمان، آتش سوزی، مسئولیت و مهندسی می شود. روش برآورد داده ها حداقلات مربع با مدل های اثرات ثابت و تصادفی برای داده های پانلی می باشد. برآورد مدل های اثرات ثابت و تصادفی با استفاده از آزمون هازمن که مدل مطلوب را نشان می دهد مقایسه می شود. نتایج نشان می دهند که بیمه گران با درصد بالای نقدینگی تمایل به خرید پوشش اتکایی کمتری دارند و بلعکس. بیمه گرهایی که سرمایه های با قابلیت نقد شوندگی بالا دارند کمتر در معرض ریسک نقدینگی هستند، بنابراین بدون احتمال افزایش از دست دادن توانگریشان می توانند ریسک بیشتری در صدور بیمه نامه ها بدون نیاز به واگذاری اتکایی بیشتر داشته باشند

Keywords:

بیمه اتکایی , شرکت های بیمه , نقد شوندگی