نقد روش تاریخی نگری دارمستتر در مطالعات مهدویت

مهدویت از جمله باورهای اسلامی است که توجه مستشرقان و محققان غربی را در ۱۵۰ سال گذشته به طور ویژه به خود معطوف کرده است. موضوع "مهدویت در اسلام" و به طور خاصتر "نگاه شیعه به مهدویت" تقریبا به یک اندازه مورد توجه محققان و نویسندگان غربی قرار گرفته است. یکی از مهم¬ترین آسیب ها و تخریب هایی که در حوزه مهدویت دارای آثار و پیامدهای زیادی می باشد، تحریف هایی است که توسط مستشرقان پدید آمده است. متاسفانه مستشرقان به دلایل مختلف اطلاعات دقیق و صحیحی در زمینه مهدویت نداشتند و بدین علت اظهارنظر بسیاری از ایشان، سطحی یا همراه با اشکالات فراوان است؛ چراکه منبع بسیاری از مستشرقان این دوره در این موضوع از منابع دست دوم (مانند دارمستتر) یا حتی مسموعات عمومی (همچون گوبینو) بوده که البته چندان قابل اعتماد نیست. آنان مغرضانه یا بدون مراجعه به منابع اصیل، مطالبی را به نام دین و مهدویت ارائه می دهند و در پی آن، افرادی نیز با مطالب و مقاله های آنان برخورد علمی کرده و آن را یک کار علمی و تحقیقی و بدون هیچ عیب و نقص می پندارند و در کتاب ها و مقالات خویش از آن بهره می گیرند. این رویکرد می تواند دارای پیامدهایی باشد که از مهمترین آنها می-توان به دورماندن جوامع غیراسلامی از مطالب اصیل اسلامی به طور کلی و مهدویت به طور خاص که مورد بحث ماست و ایجاد شک و تردید یا تنفر در میان معتقدان کم اطلاع اشاره کرد. بنابراین ما در این پژوهش برآنیم تا به روش توصیفی-تحلیلی به بررسی روش تاریخی نگری دارمستتر در مطالعات مهدویت بپردازیم.

Keywords:

مهدویت , مستشرقان , دارمستتر.