نگاهی به استانداردهای اعتبار بخشی در آزمایشگاه در مدل عملکردی JCI

در جهان پیشرفته امروز تنوع و کیفیت ارائه خدمات سلامت و همچنین، ابزارها و فن آوری مرتبط با آن هر لحظه در حال گسترش و بهبود است. ولی این نکته مانع آن نشده که حتی در کشورهای بسیار توسعه یافته و ثرتمند و مدعی در تمام این عرصه ها نیز نگرانی از نحوه ارائه خدمات، امنیت و ایمنی، هزینه های سلامت عوارض و اتفاقات ناخواسته و ... همه و همه دغدغه های جدی نظامهای سلامت در سراسر جهان نباشد. سیر تحول تدوین استانداردها در کشورهای مختلف نشان میدهد که استانداردهای درمانی از شکل صرفا ساختاری و دستوری، به استانداردهای متکی بر ارتقای مستمر کیفیت و مدیریت جامع کیفیت تغییر یافته اند. دو نگرش عمده شیوه ها و نظامهای مدیریت کیفیت شامل استاندارد های سری ISO و مدیریت کیفیت فراگیر می باشند. ایزو بطور سنتی بعنوان راهی برای استاندارد کردن فرایندها و عملکردهای خاص مورد استفاده قرار می گیرد. در چند سال گذشته، افزایش چشم گیری د رتمایل کشور ها به اجرای برنامه اعتبار بخشی به وقوع پیوسته که مرکزیت و مشوق این امر جامعه بین المللی کیفیت و مراقبت های سلامت (ISQUA) بوده است. در تدوین استانداردهای اعتبار بخشی از دو مدل عملکردی و بخشی استفاده میشود. در مدل عملکردی که استانداردهای کمیته مشترک بین المللی (JCI) نیز بر اساس آن تدوین شدهاست، محورهایی همچون کیفیت، مدیریت و رهبری ایمنی، بهبود کیفیت، مستند سازی، اموزش کارکنان، جمع آوری و تحلیل داده ها و تدوین خطی مشی ها مورد تاگید قرار می گیرند تا به یک فرهنگ سازمانی تبدیل شوند. در مقاله حاضر استانداردهای اعتبار بخشی آزمایشگاهی بر اساس مدل عملکردی JCI در دو کشور فرانسه و لبنان بیان می شود.