تاثیر سطوح مختلف میدان الکترومغناطیس بر میزان گلوکز سرم موش های سوری دیابتی شده با استرپتوزوسین

خلاصه:   بیماری دیابت، یکی از شایع ترین بیماری های سیستم غدد درون ریز بوده و در جوامع پیشرفته باتوجه به سبک زندگی و روش تغذیه، شیوع آن رو به افزایش است. در سال های اخیر استفاده از میدان های مغناطیسی در پیشگیری، رفع علائم و درمان بیماری ها نظیر درد و زخم، بیماری های عصبی و ... به عنوان طب جایگزین بررسی شده است. در این تحقیق از موش­های سوری نر دیابتی شده با استرپتوزوسین استفاده شده است. موش­ها در شش گروه شش­تایی تقسیم شدند. گروه­ها شامل: ۱- شاهد سالم ۲- دریافت­کنندگان انسولین ۳- دریافت­کنندگان متفورمین و گروه­های ۴، ۵، ۶ که به ترتیب در میدان الکترومغناطیسی ۵۰،۲۵ و ۱۰۰ هرتز با شدت ۲۵۰ میکروتسلا روزانه ۴۵ دقیقه بمدت دو هفته قرار گرفتند. یافته­ها به­وسیله آمار ناپارامتری (کروسکال والیس ، U – من ویتنی) آنالیز شدند. نتایج نشان داد مقدار گلوکز خون گروه شاهد سالم ۷/۴ ± ۱۳۰، متوسط گلوکز سرم سایر گروه­ها پس از دیابتی شدن و قبل از درمان برابر با ۱۰ ± ۱۸۱ و مقدار گلوکز سرم گروه­های ۲ تا ۶ بعد از درمان به ترتیب عبارت بود از ۱۴/۳ ± ۱۶۲­، ۷/۳ ± ۱۶۵، ۶/۱۳ ± ۱۴۱، ۲/۱۴ ± ۱۶۵، ۵/۹ ± ۱۶۹. آنالیز آماری نشان داد که میدان مغناطیسی با فرکانس ۲۵ هرتز و شدت ۲۵۰ میکروتسلا بیشترین کاهش را بر روی قند خون موش­های دیابتی شده ایجاد می­کند (p

Keywords:

دیابت , استرپتوزوسین , میدان الکترومغناطیس , انسولین , متفورمین