مولانا و افزودن "ی" به کلمات مختوم به مصوت کشیده "ی"

افزودن انواع پسوند «ی» به کلماتی که با مصوت کشیده «ی» پایان می گیرند، حالت نامتعارفی در تلفظ ایجاد می کند. با آنکه گونه ای پرهیز از این رخداد آوایی وجود داشته، فارسی دری از دیرباز تا امروز شواهدی از این پدیده را نشان می دهد. در شعر مولانا این شواهد نه تنها چشمگیرند، بلکه بیشتر در شکل آشنایی زدایی هایی نمایان می شوند که از تمایز وتاکید نشان دارند. بدین شیوه او یک ناهنجاری آوایی را در قلمرو هنجارهای زیبایی شناختی خاص خود جای می دهد. از سویی، از این تشخص سبکی، نشانه ای می آفریند که از ویژه بودن تجربه ها و لحظه هایی حکایت می کند که از آن ها سخن می آورد. بدین سان، از پدیده ای صوری و صوتی تا دلالت های باریک عرفانی راه می گشاید. باید یادآوری کرد این نوشتار، گزارش پژوهش بسیار گسترده تری است که طی چند سال و برپایه شواهد پرشمار مولانا و شعر و نثر فارسی فراهم آمده که در آینده منتشر خواهد شد.

Keywords:

پسوند "ی" , التقای واکه ها , تشخص آوایی شناختی , مولانا