نقش های ناهمگون در کلمات مکرر همسان

زبان کارکردهای گوناگونی دارد و کارکرد آن با توجه به شگرد و مقاصد گوینده متفاوت خواهد بود. زبان نوشتاری روزنامه با یک اثر علمی تخصصی دیگرگونه است. هم چنین زبان شاعرانه، بی شک با عناصری که در یک نوشته ی ارجاعی مستقیم به کار می رود، یکسان نخواهد بود؛ حتی، زبان شاعران یا نویسندگان در یک موضوع واحد نیز تفاوت هایی خواهد داشت. این تفاوت ها در استخدام واژگان و ترکیب و هم نشین سازی آن ها، خود را نشان می دهد. مولوی از جمله ی شاعرانی است که زبان شعر او ویژگی های خاص خود را دارد. یکی از آن ها داشتن کلمات مکرر در تمام مقوله های زبانی است و این مقوله ها افزون بر شمول تمام انواع، از جهت نحوی نیز قابل بررسی است. مطلبی که در دستور زبان ها بدان توجه نشده است و به نقش همگون آن ها اشاره نگردیده است. این مقاله می کوشد تا شگرد هنری مولوی را در پرورش تکرار و کاربرد آن ها در نقش های ناهمگون نشان دهد. ویژگی ای که از خصایص عمده ی زبان شعری مولوی به شمار می آید.

Keywords:

دستور زبان , نقش های ناهمگون , غزلیات شمس , تکرار در شعر , مولوی (جلال الدین رومی)