نگرشی تحلیلی به رابطه بین انسجام، ابرازگری با رفتار امتناع از مدرسه دانش آموزان دختر در منطقه ۱۸ تهران

هدف اصلی در این تحقیق تعیین رابطه بین انسجام،ابرازگری با رفتار امتناع دانش آموز از مدرسه است.جامعه آماری در این پژوهش را کلیه دانش آموزان دختر در منطقه ۱۸ تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۱ تشکیل داد که از این میان ۳۸۴ نفر انتخاب شدند و روش نمونه گیری به صورت تصادفی ساده بود.برای جمع آوری داده نیز از دو مقیاس الگوهای رابطه خانوادگی (محیط خانواده) موس و موس (۱۹۹۴) ومقیاس تجدید نظر شده امتناع از مدرسه توسط کرنی و سیلورمن (۱۹۹۳) استفاده شد.برای تحلیل داده ها از آزمون همبستگی اسپیرمن از طریق نرم افزار SPSS استفاده شد که نتایج نشان می دهد که هر چقدر انسجام خانواده ارتقا پیدا کند، رفتار امتناع دانش آموز از مدرسه کاهش می یابد. هر چقدر ابرازگری و تعارض خانواده بیشتر شود، دانش آموزان بیشتر از مدرسه امتناع میکنند.بر این اساس می توان گفت که تدوین برنامه های آموزشی جهت آشنا ساختن والدین با مولفه های محیط خانواده که منجر به کاهش رفتارهای امتناع از مدرسه توسط دانش آموزان می شود یک ضرورت اساسی است که نیازمند توجه و حمایت همه جانبه مسئولین می باشد. نتایج نحقیق حاکی از آن است که بین انسجام خانواده و رفتار امتناع دانش آموز از مدرسه رابطه معکوسی وجود دارد. سطوحی از ابراز گری خانواده به عنوان الگوی اصلی نمایش ابراز کلامی و غیر کلامی از احساسات درون خانواده به عنوان یک کل تعریف شده است که روابط زناشویی را تحت تاثیر خود قرار می دهد.

Keywords:

انسجام , ابرازگری , تعارض , خانواده , امتناع از مدرسه