واکاوی ادله فقهای امامیه در تعامل سیاسی با جکومتها

در اندیشه سیاسی شیعه که برگرفته از مبانی کلامی این مذهب است، حکومت تنها حق خداوند است و اوست که فرد صالح برای امامت و هدایت مردم را برمی گزیند و در عصر غیبت؛ برنامه سیاسی شیعه به تعلیم و رهنمون امامان به نواب عام و جامع الشرایط امام معصوم متعلق است . لذا حکومت هائی که از ناحیه ائمهی معصومین علیهم السلام نصب نشده و ماذون نیستند، فاقد مشروعیت لازم برای حکومت هستند و حکومت آنان غاصبانه و جور است. لکن از آنجا که وجود حکومت برای جامعه ضروری بوده و در صورت عدم امکان تشکیل حکومت توسط فقیه جامع الشرایط، گاه برای حفظ مصالح جامعه ی اسلامی و بر اساس مستنداتی از آیات قرآن ، روایات ، ادله عقلی و نقلی و قواعد ضرورت، مصلحت و تقیه، و.... لازم است علماء با حکومت در مواردی تعامل و همکاری داشته باشند در نقطه مقابل نیز بزرگانی با استناد به ادله حرمت اعانت ظالمین، هر گونه همکاری با حکومت جور را ممنوع می دانستند. نوشتار حاضر به دنبال بررسی مهم ترین دلایل و مبانی حکم همکاری با حاکمان و تبیین نظرات و دیدگاههای هر دوسوی موافق و مخالف مسئله همکاری فقیهان امامیه در عصر غیبت امام زمان (عج) می باشد .

Keywords:

"حکومت جور" " معونه الظالمین " , " تقیه , "حکومت " و " عصر غیبت"