بررسی تاثیر سوگیری رفتاری خودکنترلی بر رفتار مالی و رفاه مالی از طریق نقش تعدیل گر ریسک گریزی با رویکرد جامعه شناختی ایران

اگر بازارهای سرمایه کارآ باشند، توسعه اقتصادی تحقق می یابد. از سوی دیگر، از آنجاکه در حال حاضر بازار سهام کشور با استقبال فراوانی از سوی سرمایه گذاران مواجه شده است. بی تردید، بررسی تورش های رفتاری سرمایه گذاران از اهمیت انکارناپذیری برخوردار می باشد. لذا در این مطالعه به بررسی تاثیر سوگیری رفتاری خودکنترلی بر رفتارمالی و رفاه مالی از طریق نقش تعدیل گر ریسک گریزی سرمایه گذاران با رویکرد جامعه شناختی ایران پرداخته شد. برای این منظور، جامعه آماری مشتمل بر سرمایه گذاران انفرادی، معامله گران و کارگزاران بورس اوراق بهادار تهران بوده که به-طور مستقیم در بازار فعالیت داشته اند. همچنین نمونه آماری با استفاده از فرمول کوکران ۴۲۱ نفر تعیین شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از مدل معادلات ساختاری به روش PLS استفاده شد. نتایج نشان داد که متغیر خودکنترلی از تاثیر معنادار مثبتی بر رفتار مالی، رفاه مالی و ریسک گریزی برخوردار می باشد. بدین مفهوم که با افزایش خودکنترلی سرمایه گذاران بازار سهام، رفتار مالی، رفاه مالی و ریسک گریزی آنان افزایش می یابد. همچنین، با وارد کردن متغیر ریسک گریزی به عنوان متغیر تعدیل گر، شدت رابطه بین خودکنترلی و رفتار مالی افزایش می یابد. بدین مفهوم که ریسک گریزی سرمایه گذاران بازار سهام، باعث تشدید رابطه مثبت بین خودکنترلی و رفتار مالی آنان می شود. در نهایت، با وارد کردن متغیر ریسک گریزی به عنوان متغیر تعدیل گر، شدت رابطه بین خودکنترلی و رفاه مالی کاهش می یابد. بدین مفهوم که ریسک گریزی سرمایه گذاران بازار سهام، باعث کاهش شدت رابطه مثبت بین خودکنترلی و رفاه مالی آنان می شود.

Keywords:

مالی رفتاری , خودکنترلی , رفاه مالی , ریسک گریزی , جامعه شناختی ایران