انرژی خورشیدی و توسعه پایدار اقتصادی در ایران

در چهارچوب تغییرات آب و هوایی، انرژی خورشیدی به عنوان یک منبع انرژی تجدید پذیر، توسط کشورهای مختلف مورد توجه قرار گرفته است. از آنجایی که مطالعات محدودی در مورد چگونگی دسترسی پایدار به انرژی وجود دارد، هدف اصلی این تحقیق بررسی نقش انرژی خورشیدی در دسترسی پایدار به انرژی با استفاده از رویکرد پویایی شناسی سیستم ها می باشد. در این مطالعه با استفاده از رویکرد پویایی شناسی سیستم ها، عوامل موثر بر سیستم شامل چهار مدل فرعی (زیر سیستم) انرژی، اقتصاد، جامعه و محیط زیست تعریف شده است. علاوه بر این، امنیت انرژی به عنوان در دسترس بودن عرضه انرژی کافی برای برآوردن تقاضای موجود تعریف می شود. پس از تعیین و تعریف نمودار علی حلقوی، نمودار جریان و اعتبارسنجی و شبیه سازی سیستم، سیاست های جداگانه به همراه خط مشی ترکیبی برای بهبود سیستم ارائه شده است. این سیاست ها شامل افزایش سرمایه گذاری در بخش انرژی تجدیدپذیر، افزایش تعرفه انرژی های تجدید ناپذیر و کاهش شدت انرژی است. نتایج شبیه سازی نشان داده است که برای توسعه پایدار باید تمرکز دولت برافزایش سهم انرژی های تجدید پذیر در کل تولید انرژی باشد. از طرفی با گسترش صنعت خورشیدی، میزان اشتغال در این صنعت افزایش خواهد یافت. درنتیجه می توان با ارائه یک برنامه آموزشی دوساله برای کسب تجارب موردنیاز، تعداد متخصصان و کارکنان حرفه ای در این صنعت را افزایش داد.

Keywords:

انرژی خورشیدی , توسعه پایداری , امنیت انرژی , پویایی سیستم , انرژی های تجدید پذیر