بررسی رویکردهای کیفیت بخشی و ارتقای سواد سلامت در مدارس

امروزه سواد سلامت به عنوان یک شاخص مهم و حیاتی در نتایج و هزینه های مراقبت های بهداشتی شناخته شده و لازمه نظام مراقبت های بهداشتی ، داشتن سواد سلامت بالاست . سواد سلامت به طور گسترده به عنوان یک تعیین کننده سلامت و یک اولویت ، در دستور کار سیاست سلامت همگانی در نظر گرفته می شود. کم بودن سواد سلامت با سطح پایین سلامت ، نابرابری های گستردهتر و هزینه های بالاتر نظام سلامت همراه است . محققان سواد سلامت را در سه گروه عمده، سواد سلامت پایه ای / عملکردی ، سواد سلامت ارتباطی و سواد سلامت انتقادی تقسیم بندی می کنند که به ترتیب شامل توانایی در خواندن و نوشتن ، توانایی استخراج اطلاعات و معانی از کانالهای ارتباطی و در نهایت تسلط افراد در کنترل رویدادهای زندگی است . با وجود تدوین سند برنامه درسی و اجرای پروژه مدارس مروج سلامت در ایران، جای طرح درسی که به طور اختصاصی عناوین آموزش سلامت و بالاخص سواد سلامت را به دانش آموزان تعلیم دهد، در برنامه ها و کتابهای درسی خالی است ، هر چند که محور سلامت و تربیت بدنی در سند برنامه درسی بسیار مورد توجه و تاکید قرار گرفته است . می توان این گونه بیان کرد که سواد سلامت به عنوان یک عامل تاثیرگذار در برنامه های بلندمدت سلامت عمومی در نظر گرفته می شود که قادر است دانش آموزان را توانمند سازد تا نقشی فعال در ارتقای سلامت خود داشته باشند. در این پژوهش به بررسی رویکردهای کیفیت بخشی و ارتقای سواد سلامت در مدارس پرداخته می شود.

Keywords:

سواد سلامت , بهداشت , مراقبت , دانش آموزان , مدارس