حمل و نقل شهری (مطالعه موردی شهر مشهد)

حمل و نقل و ترافیک شهری، مانند شبکه های در هم تنیده، میلیون ها ساعت از وقت و سرمایه شهروندان را هدر می دهد. امروزه زبان ترافیک با پیشرفت جوامع و زندگی ماشینی به تکامل خود ادامه می دهد. طراحان علائم راهنمایی و رانندگی و مهندسان برنامه ریزی ترافیک سعی در حل مسئله پیچیده ترافیک دارند. بی توجهی به اصول برنامه ریزی حمل و نقل و ترافیک در تهیه طرح جامع و تفصیلی و سایر پروژه های کالبدی منجر به دیسپلازی شهری، تنگ تر شدن معابر و خدمات حمل و نقل کمتر توسعه یافته می شود. . هدف از این مطالعه بررسی حمل و نقل شهری مشهد می باشد. در این مطالعه با استفاده از روش تحقیقی ، تحلیلی با جامعه آماری حمل و نقل مشهد به بررسی حمل و نقل شهری مشهد پرداخته شد و نتایج نشان داد که تجزیه و تحلیل دادههای مربوط به پرسشنامه ی شهروندان الف ) مشخصات پاسخگویان بر اساس مطالعات میدانی نگارنده ۷,۸۰ درصد افراد مورد بررسی مرد و ۳,۱۹ درصد زن بوده اند. میانگین سن پاسخگویان ۳۵ سال بوده است . از نظر محل اقامت ۶۰ درصد از پاسخگویان مقیم مشهد، ۴۰ درصد زائر و مسافر بوده اند. افرادمقیم مشهد در سفر های عمده به محدوده مرکزی شهر ۴۳ درصد از وسیله نقلیه ی ،شخصی ، ۳۲ درصد از اتوبوس ۵ درصد از تاکسی رسمی ، ۳ درصد از تاکسی شخصی ، ۱۴ درصد از موتور سیکلت استفاده کرده اند و ۳ درصد پیاده به این محدوده آمده اند. با توجه به اطلاعات به دست آمده ۵۴ درصد زائرین و مسافرین با وسیله نقلیه ی شخصی ، ۱۸ درصد با قطار ۱۵ درصد با اتوبوس و ۱۳ درصد با هواپیما سفر کرده اند.

Keywords:

حمل و نقل , مدیریت ترافیک , برنامه ریزی شهری , عرصه عمومی .