آموزش کودکان شهر دوستدار کودک در کالبد معماری ایرانی (آموزههای تربیتی کودکان با استفاده از ظرفیت های میراث فرهنگی )

آموزش فعالیتی مداوم و جامع برای رشد و تعالی و تکامل انسان چه در بعد فردی و چه در بعد اجتماعی و غنای فرهنگی و تعالی جامعه می باشد. آموزش کودکان در کوچکترین سلول یک شهر و مکان مهمترین نهاد اجتماعی (خانواده) ، و به عبارتی دیگر مسکن آغاز می گردد. همچنین ، لوح دل کودکان، همچون آئینه ای است که هر آنچه در آن بتابد، انعکاس می یابد و به هرچه آموزش داده شود و آموخته شود تا ابد آمیخته می ماند؛ آموزشی که از دوران کودکی و حتی قبل از آن آغاز می گردد. لذا، بدیهی است آموزش کودکان، در بستری مناسب ، سبب می گردد تا زمینه های لازم جهت پرورش روح و بروز خلاقیت فردی و اجتماعی ایشان بوجود آید. از این رو بایستی نیازهای آموزشی کودکان را از تمام جنبه ها مورد تفحص قرار داد تا بتوان آیندهای بهتر و فضایی مطلوبتر برای آنها ترسیم نمود. از دیگر سوی، بایستی بر این نکته تاکید نمود، کودکان با زندگی در محیط شهری آموزش خود را تکمیل می کنند. بر این مبنا، شهری که اصول و مبنای آن بر مبنای طراحی شهرهای دوستدار کودک باشد، در تحقق اهداف آموزشی کودکان تاثیر بسزایی خواهد داشت . لذا، روح و کالبد شهری از کوچکترین عنصر شهری یعنی مسکن تا فضاهای بزرگ شهری، در امر آموزش تاثیر به سزایی خواهد داشت . پژوهش حاضر با استفاده از روش تحلیلی ، توصیفی ، انجام تحقیقات کتابخانه ای و تحقیقات میدانی و با دیدی معمارانه به تحلیل ارتباط تاثیر آموزههای دینی بر مفاهیم و رفتار کودک در دوران حضورش در مسکن سنتی با معماری اصیل ایرانی در بستر شهر دوستدار کودک پرداخته است . یافته های پژوهش حاکی از آنست که آموزههایاسلامی به ودیعه نهاده شده در مسکن سنتی ایرانی یکی از اصلی ترین منابع تاثیرگذار بر مفاهیم آموزش کودک می باشد. جهت نیل به این مهم ، برخی از مفاهیم اعتقادی، اخلاقی و کالبدی و همچنین رفتارهای مستقل و وابسته تاثیرگذار بر آموزش کودک بصورت محسوس و نامحسوس، مورد مداقه قرار گرفته است . همچنین با بررسی مشکلات امروز فضاهای مسکونی جهت آموزش کودکان، یکی از روشهای کارآمد با عنوان »آموزش در قالب بازی«، به جبران کمبودهای آموزشی در دوران اخیر پرداخته است .

Keywords:

کودک , شهر دوستدار کودک , آموزش , معماری مسکن , مفاهیم معنایی , بازی