بررسی انتقادی روش های تدریس دروس دینی و اخلاقی از منظر فلسفه تربیت

زنده بودن زمین به واسطه ی انسان ممکن است زنده بودن انسان بواسطه روح و روان و شخصیت اوست. زنده بودن شخصیت انسان در پرتو بکارگیری مناسب از عقل است وزنده بودن عقل در مجرای استفاده ی صحیح از علم و دانایی است. در این مقاله به بررسی انتقادی روشهای تدریس دروس دینی و اخلاقی از منظر فلسفه تربیت پرداخته می شود. هدف از بررسی انتقادی این است که بر اساس استدلال و شواهد بتوان به بررسی چگونگی روشهای تدریس دروس دینی و اخلاقی و میزان تاثیرشان بر متربیان پرداخته شود. بنابر این وقتی عنوان دروس دینی و اخلاقی مطرح می گردد صرفا کتب دروس و متونی با این عناوین مد نظر نیست، بلکه حتی دروسی که عنوانشان چندان با دروس دینی و اخلاقی تشابهی ندارد را نیز شامل می شود از جمله ی این دروس میتوان به درسهای ادبیات فارسی و ریاضی که شامل موضوعات دینی اخلاقی و عقلی منطقی است اشاره نمود. به عبارت دیگر میتوان این گونه اظهار نمود که تربیت دینی و اخلاقی و دروسی که مبتنی بر آن هاست شامل آن تعلیم و تربیتی میباشد که در نهایت بر صفت رسوخ یافته ای در نفس آدمی دلالت می کند که کارها و افعال متناسب و مطابق با آن صفت بدون نیاز به تفکر و تامل از انسان صادر میگردد. بنابر این تجربه ی بشری نشان می دهد. که انسان هیچ گاه حتی در قرن ۲۱ میلادی که عصر مدرنیته است بی نیاز از تربیت اخلاقی و دینی نمی باشد لذا این مقاله مصمم است نشان دهد که مربی چگونه میتواند به عنوان یک موجود زنده پویا، فعال و در عین حال به عنوان یک الگوی مقبول در جامعه نقش خویش را به نحو احسن انجام داده به نحوی که بتواند ارزشهای درونی خویش را همراه با آموخته های بیرونی به متربیان منتقل سازد به گونه ای که این ارزشها و آموخته ها در وجود متربیان تثبیت گردیده، مقدمه و پایه ی یک شخصیت خوب را در متربیان فراهم سازد. علم و دانش صرفا عبارت از حاضر الذهن بودن نسبت به معلومات و اطلاعات و انباشتن و ذخیره ساختن معارف ویژه در ظرف نیروی حافظه نمی باشد. علم عبارت از نورانیت انسان است و این نورانیت و روشنی باطن منشا بصیرت و بینش نسبت به خداوند و همه ی امور عالم است. بنابر قول افلاطون انسان ها آن گاه نیک و شریفند که افعال آنها با آرمانها و مفاهیم کلی حقیقت و خیر و زیبایی همنوایی داشته باشد. چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم