شاخص های ادب غنایی در شعر رضوی ملک الشعراء بهار و علی موسوی گرمارودی

شعر رضوی، بخشی از شعر آیینی است و اشعاری را شامل می شود که درباره امام رضا(ع) سروده شده است. این نوع شعر، جزو ادب غنایی است و در آن عواطف و احساسات دینی و مذهبی شاعر با زبانی هنری و شاعرانه و غنایی بیان می شود. این پژوهش به شیوه توصیفی-تحلیلی و با هدف تبیین شاخص های غنایی اشعار رضوی ملک الشعرا بهار و علی موسوی گرمارودی صورت گرفته و در پی پاسخ گویی به چگونگی بازتاب شاخص های ادب غنایی در این اشعار است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که شاخص های محتوایی و عاطفی به صورت سوگ سرودها، اشعار مولودی، توصیف سیما و حالات و مصائب امام بازتاب یافته است. شاخص های صوری و زبانی هم به صورت استفاده از جمله های پرسشی، اظهاری و تعجبی با اغراض خاص، بهره گیری از اوزان جویباری و سنگین، تشبیه، استعاره، واج آرایی و موسیقی کلمات برای القای حسی خاص، و نیز واژگان و تعبیرات غنایی، برجسته شده است.

Keywords:

شعر رضوی , ملک الشعرا بهار , موسوی گرمارودی , ادب غنایی , شاخص های محتوایی و صوری