تحلیل روش شناختی نقدهای آیت الله جوادی آملی بر آراء رشیدرضا در مساله «توسل»

مساله «توسل» و پیوند آن با «شرک»، از مسائل مورد اختلاف میان شیعه و اهل سنت است و این اختلاف که برخاسته از مبانی و نگرش های کلامی مختلف بوده، در تفاسیر فریقین به چشم می خورد. گروهی از مفسران معاصر اهل سنت «توسل» را مصداق آشکار شرک خوانده و آیات قرآنی مرتبط با توسل را به گونه ای دلخواه و متناسب با منظومه فکری معرفتی خویش تفسیر کرده اند. رشیدرضا از جمله مفسران سنی است که در تفسیر المنار به گستردگی با مساله «توسل» به دیده انکار و منع نگریسته است. اندیشه وی در این زمینه از سوی آیت الله جوادی آملی در تفسیر تسنیم به نقد کشیده شده است. یافته های این پژوهش حکایت از آن دارد که رشیدرضا در موضوع «توسل» نگرشی جانب دارانه دارد که از پیش فرض های کلامی وی سرچشمه گرفته است. او سعی داشته تا با طرح اندیشه نادرست، توسل به انبیاء و اولیاء از سوی شیعه را به نقد کشد. در مقابل، آیت الله جوادی آملی با تکیه بر مبانی قرآنی، روایی و عقلی، بیش از هر چیز از روش «بازتعریف مفاهیم اصلی» بهره جسته تا خلط مفاهیم و مغالطات وی را روشن سازد. او بر خلاف رشیدرضا، «توسل» را از دایره مصادیق شرک خارج ساخته و توحید ناب را از توحید متحجرانه رشیدرضا و هم اندیشان وی جدا دانسته است. از نظرگاه آیت الله جوادی آملی، «توسل» همسویی و همگامی با نظام خلقت و سنت الهی است. نقدهای آیت الله جوادی آملی بر رشیدرضا در مساله «توسل»، از سنخ نقدهای «مبنایی» است، نه بنایی.

Keywords:

توسل , شرک , آیت الله جوادی آملی , رشیدرضا , شیعه و توسل