نقش شهرداریها در ارتقاء توسعه پایدار اجتماعی کلانشهرها

رشد جمعیت شهرنشین و افزایش مهاجرت به شهرها، منجر به توسعه غیر قابل کنترل نواحی شهری، کاهش سطح رفاه انسانی، نیل به سمت حومه نشینی و بروز مشکلات فراوان برای مدیران مختلف شهری به ویژه در کشورهای در حال توسعه شده است. بنابراین در این پژوهش کوشش شده است تا مفهوم توسعه پایدار اجتماعی جهت بهبود کیفیت زندگی شهری تشریح شود. توسعه پایدار شهری که در معنای عام خود رشد وگسترشی همه جانبه و بدون تعارض وتناقض معنا می شود. با دو هدف عمده ۱) ارتقای کیفیت زندگی با لحاظ ظرفیت محیط زیست و ۲)پاسخگویی به نیازهای نسل حاضر بدون محدودیت برای آیندگان، تعریف می شود. اگرچه توسعه پایدار در ابتدا با بحث های محیط زیست آغاز شد اما از این حیطه پای فراتر گذاشت و در حوزه های فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی به صورت جدی بیان گردید. به طور کلی ارکان توسعه پایدار شهری در مبانی نظری دارای ابعاد مستقلی است که جامع ترین آنها را می توان به ابعاد اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی و همچنین نهاد مدیریتی تقسیم کرد و گفت هرکدام از این شاخه های توسعه دارای زیر شاخه هایی است همچون برنامه ریزی شهری، در آمد شهری، کارآفرینی و… است. نتایج نشان می دهد امروزه شهرها به عنوان مصرف کننده و توزیع کننده اصلی کالاها و خدمات جهت کاهش مشکلات، کانون توجه بحث پایداری شده اند. بنابراین به یک مدیریت بهینه ایجاد عدالت به نحو موثر و تقویت، ایجاد آرامش و آسایش، خدماتی، اجتماعی، فرهنگی روحیه مشارکت شهروندان نیازمندند. به همین منظور مقوله ای مهم تحت عنوان توسعه پایدار اجتماعی، مورد توجه قرار گرفته است.

Keywords:

مشارکت شهروندان , توسعه فرهنگی , توسعه اجتماعی