بازگشت یا ماندن؛ پدیدارشناسی هویت یابی کودکان کار افغانستانی در ایران

فهم کودکان از مهاجرت و تجربیات روزمره آنان، موضوع به ندرت پژوهش شده ای است. در این پژوهش با این فرض پژوهشی که مهاجرت کردن نه تصمیمی یک شبه و دفعتی بلکه تصمیمی است که برای بسیاری در پس سال ها تجربه زیسته و اندیشیدن به آن اتفاق می افتد، به رویکرد کودکان کار افغانستانی درمورد رفتن از ایران و بازگشت به وطن شان پرداخته شده است. این پژوهش در میان کودکان کار افغانستانی ای در یک مرکز آموزشی وابسته به شهرداری تهران انجام شده است. از آن جاکه این مطالعه به دنبال آن بوده است که هویت یابی کودکان از خلال زندگی روزمره آنان که با فعالیت اقتصادی گره خورده است را بررسی کند تا به چگونگی فهم آن ها درباره مهاجرت دوباره دست بیابید، از روش شناسی پدیدارشناسی تفسیری (IPA) بهره برده است. نتایج این تحقیق که از دل ۱۱ مضمون اصلی یعنی: جمع گرایی، خوداتکایی، بزرگ سالی زودهنگام، شبکه معتمدین، تصویر آینده، خانواده، کار و افزایش تاب آوری، سنت ها و هویت، زیست پذیری ، خود و دیگری و خشونت؛ به دست آمده است نشان می دهد که این کودکان زیست جهان خود را به صورتی فهم و بیان می کنند که نشان گر رضایتی قابل قبول از وضعیت شان در ایران است. با توجه نگرش آن ها به نظر می رسد انطباق سنت ها و ارزش های شبکه اجتماعی ای که این کودکی به سرعت تبدیل به گرهی مهم در آن می شوند، انطباق قابل قبولی با شرایط ایران دارد و این هم سویی باعث می شود که احتمال مهاجرت مجدد در آن ها کم باشد.

Keywords:

کودکان کار , کودکان افغانستانی , کودکان مهاجر , پدیدارشناسی مهاجرت , مهاجرت مجدد , هویت یابی مهاجران