دانش سنتی در اکوتوریسم و تاثیر آن بر توسعه روستایی

درحالیکه مردم بومی، حدود ۵ درصد مردم جهان را تشکیل میدهند، ولی تقریبا از یک چهارم سطح زمین استفاده کرده و ۱۱درصد از جنگلها را مدیریت میکنند. در نتیجه، بیش ازپیش ضرورت توجه به دانش سنتی برای مدیریت مناطق حمایتی محرزمیگردد. دانش اکولوژیکی سنتی را میتوان به مجموعهای از آگاهیها، اقدامات و عقاید استنتاج یافته از فرایندهای توافقی و انتقالیطریق نسل وسیله انتقال فرهنگی مورد روابط بین موجودات زنده شامل انسانها با دیگر موجودات و محیط سنتی شامل جزئیاتی ازدانش تجربی از وضعیت زیستی جمعیت، پایش و ارزیابی منابع پویایی توالی، الگوی اقلیم و منابع روابط متقابل گونه ها آرایه شناسیقومی، بهره برداری پایدار، مدیریت تطبیقی و رژیمهای تخریب است. ریشه های بنیادین دانش اکولوژیکی سنتی در دانش قومی اساساگیاه شناسی قومی و اکولوژی انسانی نهفته است. گرایش به سوی دانش اکولوژیکی بومی در سالهای اخیر بسیار افزایش یافته استکه بخشی از آن به دلیل اهمیت حفاظت از تنوع زیستی گونه های نادر مناطق حفاظت شده، فرایندهای اکولوژیکی و بهطورکلیکاربری پایدار منابع است. دانشمندان حفاظت محیط زیست ، زیست شناسی اقوام، قوم شناسان اکولوژی و بسیاری دیگر از دانشمندانو صاحبان صنایع دارویی به دلیل مسائل اقتصادی، اجتماعی و علمی تمایل به سوی دانش بومی دارند.

Keywords:

دانش سنتی , اکوتوریسم , توسعه پایدار , توسعه روستایی