حق بر آب در توسعه پایدار با رویکرد حقوق بشری- رفاه اجتماعی

آب برای توسعه پایدار یک عامل مهم و اساسی است. آب سالم پیش شرطی برای تحقق حقوق بشر ودسترسی به آب آشامیدنی سالم از لوازم زندگی با عزت برای بشر محسوب می شود. از طرفی حقوق رفاه اجتماعی مجموعه ای از قواعد و اقدامات حمایتی در راستای توسعه پایار است. حمایتی که جامعه برای اعضای خود از طریق مجموعه ای از اقدامات عمومی که به اشکال رسمی و دولت محور محدود است فراهم می کند. این حمایتهای حقوقی منجربه بهرمندی از حداقل های زندگی با کرامت برای انسان ازجمله تامین نیاز های اساسی مانند آب آشامیدنی سالم و پایداراست. هدف این پژوهش بررسی حق بر آب در توسعه پایدار با دو رویکرد حقوق بشر بنیادبا منشاء حقوق بین المللی وحقوق رفاه اجتماعی با حمایت دولتی بر مبنای حقوق داخلی است. که با روش کتابخانه ای وتحقیق توصیفی- تحلیلی انجام و سعی شده به این پرسش پاسخ داده شود. حق بر آب آشامیدنی و سالم در توسعه پایدار به چه ترتیب است؟ در این بررسی توسعه پایدار بعنوان حقوق پوششی (حقوق عمومی) چهار چوب گسترده ای را فراهم می کند تا همانند یک چتر حقوقی، حق های بشر بنیاد- رفاه اجتماعی متناظر با توسعه پایدار را از جمله حق بر آب آشامیدنی سالم و کافی را مورد حمایت قرار دهد ومتقابلا این حقوق بشربنیاد - رفاه اجتماعی بعنوان بازوی اجرایی وحقوقی توسعه پایدار جهت دادرسی در مراجع فضایی مورد استناد محاکم واقع می شود. درزیر همین چتر حقوقی، حقوق سیاسی و مدنی موجب مشارکت وهمکاری مردم درحفظ منابع آب است.

Keywords:

توسعه پایدار , حقوق رفاه اجتماعی , حقوق بشر , حق بر آب , مشارکت عمومی