اثربخشی امید درمانی بر اجتناب شناختی- رفتاری و فعالیت های خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲

مقدمه: روان درمانی که امید را هدف اصلی تغییر قرار دهد، برای بیماران مبتلا به دیابت حائز اهمیت خواهد بود و سبب افزایش پیروی بیماران از رفتارهای خودمراقبتی و ایجاد احساس بهبودی و رضایت از کنترل بیماری خواهد شد. براین اساس هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی امید درمانی بر اجتناب شناختی-رفتاری و فعالیت­های خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ می باشد. روش: این پژوهش نیمه آزمایشی و از طرح پیش آزمون- پس­آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی زنان و مردان متاهل مبتلا به دیابت نوع ۲ شهر اهواز که در سال ۱۴۰۰ عضو انجمن دیابت این شهر بوده که از میان آن ها با استفاده از روش هدفمند و بر اساس نمرات مقیاس اجتناب شناختی- رفتاری (اتنبرگ و دابسون، ۲۰۰۴) و مقیاس فعالیت های خودمراقبتی دیابت (توبرت و همکاران، ۲۰۰۰) در پیش آزمون، ۴۰ نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه ۲۰ نفره آزمایش و گواه تقسیم شدند. گروه آزمایشی، آموزش امیددرمانی را به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای دریافت کردند اما گروه گواه مداخله ای دریافت نکردند. پس از اجرای مداخله بار دیگر دو گروه پرسش نامه های پژوهش را تکمیل کردند و داده­ها از طریق تحلیل کوواریانس چندمتغیری و تک متغیری با استفاده از نرم افزار SPSS-۲۴ تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که امید درمانی بر اجتناب شناختی-رفتاری و فعالیت های خودمراقبتی در بیماران دیابتی نوع ۲تاثیر معنی داری داشت (۰۵/۰>p). نتیجه گیری: لذا بر اساس یافته های حاصل از این پژوهش، امید درمانی می تواند روشی موثر برای کاهش اجتناب شناختی-رفتاری و افزایش فعالیت های خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ باشد.

Keywords:

اجتناب شناختی- رفتاری , امید درمانی , دیابت نوع ۲ , فعالیت های خودمراقبتی