نقش تکوویریمات در مدیریت بالینی عفونت آبله میمون
Publish place: Nurse and Physician Within War، Vol: 12، Issue: 42
Publish Year: 1403
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 130
متن کامل این Paper منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل Paper (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_NPWJM-12-42_008
تاریخ نمایه سازی: 17 مهر 1403
Abstract:
آبله میمون، بیماری خودمحدود شونده ای می باشد که علائم آن پس از طی دوره بیماری (۱۴ تا ۲۱ روز) بهبود می یابند. مدیریت بالینی عوارض آن شامل مراقبت های حمایتی عمومی و استفاده از برخی داروهای ضدویروسی موثر بر ویروس آبله میمون (MPXV) می باشد (تکوویریمات، سیدوفوویر و برینسیدوفوویر). این مطالعه مروری ادبیاتی با هدف تشریح کاربرد تکوویریمات (Tecovirimat) در مدیریت بالینی این عفونت مشترک بین انسان و دام، صورت پذیرفته است. سازمان غذا و داروی ایالات متحده امریکا (U.S. Food and Drug Administration; FDA) این دارو را به عنوان ترکیبی موثر در درمان عفونت آبله (smallpox infection)، برای مصرف کودکان و بزرگسالان، تایید نموده است. اثربخشی این دارو در درمان عفونت آبله میمون توسط مطالعات حیوانی به اثبات رسیده است؛ طوری که امروزه می دانیم این دارو در کاهش نرخ مرگ و میر، کاهش طول دوره بیماری و هم چنین کاهش گسترش ویروسی بسیار موثر می باشد. VP۳۷، پروتئین ویروسی مشترک در بین اعضای جنس اورتوپاکس ویروس (شامل آبله، آبله میمون، آبله خرگوش و آبله گاو) می باشد که توسط ژن F۱۳ در ویروس واریولا بیان می گردد و تکوویریمات از طریق مهار آن، عمل می نماید. حضور این پروتئین در اعضای متعدد این جنس DNA ویروس، استفاده بالینی ازین دارو را در عفونت ایجاد شده توسط بسیاری از این ویروس ها را پیشنهاد می کند. در نتیجه این دارو را می توانیم در موارد شدید ابتلای به عفونت آبله میمون و در بیمارانی که در خطر ابتلای به فرم شدید بیماری هستند، به کار بریم.
Keywords:
Authors
سید مهدی امیرزاده
Shahid Beheshti University of Medical Science
موسی احمدی
ajaums
شاهد احمدی
Shahid Beheshti University of Medical Science
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :
