تحلیل الگوی ساخت و سازهای مجاز در محلات حاشیه ای شهر مشهد

معدود ساخت و سازهای قانونی در مقابل حجم انبوه از ساخت و سازهای غیرمجاز و تخلفات ساختمانی در محلات حاشیه ای شهر، می تواند ابزاری برای ارائه ویژگی ها و الگوهای آنها در آینده باشد که در این پژوهش مورد توجه قرار گرفته است. به این منظور، با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و تحلیل آمار و اطلاعات پروانه های ساختمانی برای احداث بنا طی یک دهه در محلات حاشیه مشهد تلاش گردید تا الگوی ساخت و ساز براساس ۴ پارامتر سطح زیربنا، تعداد طبقات، تعداد واحدهای مسکونی و نوع کاربری تحلیل شود. نتایج بیانگر مساحت های پایین تر زیربنا در این نواحی نسبت به سایر مناطق شهری، فاصله گرفتن از تعداد طبقات کم ساختمانی و کمتر شدن الگوهای سکونت ویلایی و یک واحدی بوده و افزایش الگوی آپارتمان نشینی و مرتفع سازی، روند صعودی کاربری مسکونی و مسکونی- تجاری و روند نامناسب کاربری های آموزشی، بهداشتی- درمانی و تجاری، است. نتایج خوشه بندی در پارامترهای سطح زیربنا و نوع کاربری نیز نشان داد که نمی توان برای آن الگوی مشخصی را متصور شد، اما براساس پارامترهای تعداد واحدهای مسکونی و تعداد طبقات ساختمانی، محلات مختلف به ۳ خوشه متفاوت، دسته بندی شد که بیانگر تشابهات و تفاوت های بین محلات مختلف می باشد. از مجموع نتایج به دست آمده، می توان گفت که مطالعه ویژگی ها و پارامترهای مختلف شهرسازی که در این پژوهش مورد توجه قرار گرفت، الگوی ساخت و ساز ویژه ای را در محلات حاشیه ای شهر، نشان می دهد که لازم است در تهیه و تدوین طرح های توسعه شهری و طرح های تفصیلی مورد توجه بیشتر قرار گیرد.

Keywords:

الگوی ساخت و ساز , پروانه ساختمانی , خوشه بندی , حاشیه شهر مشهد