گونه های بومی ضرورت برنامه ریزی فضای سبز شهری

افزایش سطح فضای سبز و حفظ و نگهداری فضای سبز موجود در سطح شهر ها با توجه به افزایش روز افزون جمعیت یکی از ضروریت های شهرنشینی و اکوسیستم می باشد. شهرهای حاشیه مناطق کویری به دلیل شرایط و محدودیت های اقلیمی ، فضای سبز از ملزومات و حساسیت های حیاتی بیش تری نسبت به دیگر مناطق اقلیمی برخوردار هستند. در نتیجه حفظ و نگهداری و درکنار آن توسعه سطح فضای سبز از اهمیت بالایی برخوردار است . در شرایط کنونی نگرش هایی با رویکرد طراحی و احداث فضای سبزی با گونه های غیر بومی و بدون توجه به عدم سازگاری با شرایط اقلیمی موجود، در حقیقت نوعی تقابل با طبیعت بوده و ضمن افزایش هزینه های مربوط به نگهداری، ناگزیر محکوم به نابودی خواهد بود. بنابراین ایجاد فضای سبزی با ساختار و عملکردی در راستای اکوسیستم های پایدار می تواند ضمن کاهش هزینه ها و سهولت در نگهداری و کاهش خطرات حاصل از محدودیت های اقلیمی و آفات و بیماری ها، بهترین و کاربردی ترین رهیافت های مدیریتی است که بر پایه آینده نگری و حفظ سرمایه های شهری و ارتقاء سطح زندگی شهروندان به حساب می آید. در این رابطه با وجود شرایط تغییر اقلیم و افزایش محدودیت هایی مثل کاهش منابع آبی ، گسترش نگرش معطوف به گونه های بومی می توانند در ایجاد منظر و فضای سبز پایدار کمک شایانی به جوامع شهرنشینی در حاشیه مناطق کویری به ارمغان آورد .

Keywords:

فضای سبز , اقلیم , اکوسیستم پایدار , گونه های بومی