گونه های گیاهی مقام به خشک منظرسازی (xeriscape) در فضاهای سبز شهری با تاکید برشهرهای تهران، زاهدان و سنندج

انسان به طور طبیعی علاقه مند به مشاهده زیستگاههای طبیعی و زیبا در سیمای سرزمین می باشد. بخش اعظم ایران به دلیل موقعیت جغرافیایی و قرارگیری در کمربند خشک نیمکره شمالی ، دارای اقلیم خشک و نیمه خشک است . فضای سبز در مناطق خشک متناسب با گسترش آن نیاز به آب بیشتری دارد. باید دانش طراحی منظر فضای سبز در شهرها به سمتی پیش برود که با حداقل مصرف آب، حداکثر میزان فضای سبز را ایجاد نماید؛ بنابراین ، مفهومی از طراحی منظر سازگار با مناطق خشک نیمه خشک عنوان رویکرد خشک منظرسازی می تواند بدون آسیب رساندن به کیفیت زیبایی محیط مصرف آب را تا ۵۰ درصد کاهش دهد. با توجه به نقش اساسی حیاتی گیاهان در رویکرد خشک منظرسازی انتخاب گیاهان مناسب بسیار مهم است بنابراین شناخت گیاهان بومی سازگار هر منطقه به علت سازگاری آنها با شرایط محیطی منطقه ضروری به نظر می رسد زیرا این گیاهان به آبیاری، کمتری نیاز دارند لازم است با بررسی شرایط اقلیمی و مطالعه ی گونه های گیاهی ، گونه هایی که به شرایط محیط موردنظر و تنش خشکی مقاومتر هستند انتخاب شوند و با احداث فضاهای سبزی که از حداقل منابع آبی استفاده می کنند، کمک شایانی به مدیریت بحران آب نماید. استفاده از گونه هایی که سازگار و مقاوم به شرایط کم آبی هستند و کاشت صحیح آنها باعث می شود از هدر رفت سرمایه های اولیه ای که برای احداث پارکها و ایجاد فضاهای سبز شهری با استفاده از گونه های حساس با نیاز آبی بالا استفاده می شود، جلوگیری نموده تا فضای سبزی زیبا با حداقل سرمایه داشته باشیم .

Keywords:

خشک منظرسازی , فضای سبز شهری , گونه های گیاهی