ارتقا کیفیت ورودی شهرهای حاشیه کویر با تاکید بر طراحی اکولوژیک و فضای سبز پایدار

ایران به عنوان کشوری در حال توسعه در طی دهه های اخیر با رشد سریع شهرنشینی مواجه شده است ، رشد جمعیت و گسترش ناموزون در کشور، آهنگ بحرانی نمودن مسائل محیط طبیعی در شهرهای کویری که تشکیل دهنده بخش قابل ملاحظه ای از شهرهای ایران هستند سرعت بخشیدهاند. بی هویتی و ناخوانایی ورودی شهرها، نبود سلسله مراتب در کاربریهای و عدم طراحی براساس سرعت حرکت در ورودی شهرها دیده می شود. لذا ارتقاء کیفیت محیط در ورودی شهرها بخصوص شهرهای حاشیه کویر و پایداری آنها از بحث های قابل توجهی بوده که مورد توجه قرار گرفته است و با توجه به مسائل پیش روی، ضرورت اساسی برای برنامه ریزی شهری به شمار می آید. لذا افزایش فضای سبز ازجمله برنامه هایی است که می تواند در بالا بردن برای ارتقاء سطح کمی و کیفی فضایی زیست محیطی محدوده موردمطالعه سهم بسزایی داشته باشد و در حرکت سمت پایداری شهرها کمک خواهد کرد. رویکرد کلی این پژوهش به صورت مطالعات اسنادی بوده بنابراین با مراجعه به کتب ، مقالات، تحقیقات سایرین و طرحهای تحقیقاتی انجامشده است . توسعه ، طراحی و اجرای فضای سبز باید بر اساس نگرش صحیح به نیازهای زیست محیطی و اجتماعی شهر و نیز امکانات و قابلیت های شهر صورت گیرد، در این میان دو مقوله " توسعه پایدار" و " ارتقای بهرهوری منابع " همواره باید سرلوحه سیاست گذاریهای توسعه و ایجاد فضاها، سبز قرار گیرد. لذا با توجه به اینکه بسیاری از مناطق شهریخصوصا شهرهای حاشیه کویر در کشور ما بر روی کمربند خشک جهان قرار دارند، ایجاد یک فضای سبز پایدار بایستی منطبق بر ویژگی های اکولوژیک منطقه باشد که در واقع همان فضای سبز اکولوژیک نامیده می شود. فضای سبز اکولوژیک باید به گونه ای باشد که تمامی عوامل و محدودیت ها در طراحی و احداث آن لحاظ شده باشد تبعیت کامل از شرایط اقلیمی و زیستی داشته باشد در این راستا شناخت گونه های بومی و سازگار هر منطقه لازم بوده چراکه رعایت اصول اکولوژیکی و استفاده از گیاهان بومی در طراحی فضای سبز می تواند به پایداری بیشتر آن بیانجامد.