تاثیر ورزش در دوران کودکی و کاهش علائم ADHD در دانش آموزان ابتدایی

ورزش فوق برنامه به عنوان یک سرمایه گذاری آموزشی ارزشمند برای ترویج سلامت جسمی و روانی در کودکان و نوجوانان شناخته شده است. مطالعات طولی کمی بررسی کرده اند که آیا ورزش فوق برنامه با علائم بی توجهی/بیش فعالی مرتبط است یا خیر. با استفاده از یک گروه طولی تولد شامل دختر و پسر، رابطه پیش بینی شده بین مشارکت مداوم در ورزش فوق برنامه در دوران کودکی میانه و علائم بعدی ADHD را بررسی کردیم. فرض ما این بود که شرکت در ورزش فوق برنامه منجر به کاهش علائم خواهد شد. به عنوان پیش بینی کننده، مادران گزارش دادند که آیا کودک در سنین ۶، ۷، ۸ و ۱۰ سال در ورزش یا فعالیت های بدنی سازمان یافته با مربی شرکت کرده است یا خیر. مسیرهای رشدی پیش بینی کننده ورزش از سنین ۶ تا ۱۰ سال با استفاده از تحلیل کلاس پنهان طولی ایجاد شد. در سن ۱۲ سالگی، معلمان کلاس ششم درباره علائم ADHD کودک که در محیط مدرسه طی ۶ ماه گذشته مشاهده شده بود، گزارش دادند. علائم ADHD به صورت خطی بر اساس مسیرهای مشارکت در ورزش سازمان یافته در پسران و دختران، با کنترل ویژگی های موجود کودک و خانواده، رجعت شد. برای دختران، مشارکت مداوم در ورزش سازمان یافته به طور قابل توجهی علائم ADHD بعدی را کاهش داد، در مقایسه با دخترانی که مشارکت کم و ناپایدار داشتند (B غیر استاندارد = ۰.۰۷، p ≤ ۰.۰۵، ۹۵% CI، ۰.۰۱-۰.۱۴). به نظر می رسد مشارکت زودهنگام و پایدار در ورزش سازمان یافته در دوران کودکی میانه برای توسعه رفتاری بعدی دختران مفید باشد، اما هیچ ارتباطی برای پسران یافت نشد. مشارکت در مکان های سازمان یافته که نیاز به مهارت و تلاش بدنی با مربی دارند، می تواند به عنوان یک استراتژی سیاست ارزشمند برای ترویج این جنبه از توسعه رفتاری برای دختران در نظر گرفته شود.

Keywords:

ورزش فوق برنامه , فعالیت بدنی , ورزش , ADHD , عدم تحرک , رشد کودک , توسعه رفتاری.