بررسی وضعیت شرط حفظ و ذخیره ی مالکیت در حقوق ایران

ماهیت این شروط تعلیق انتقال مالکیت است نه تعلیق قرارداد در اثر این شرط تا زمانی که شرط محقق ، شده است. مالکیت برای فروشنده باقی میماند و به خریدار منتقل نمی شود ولی خریدار نوعی حق عینی نسبت به مبیع به دست می آورد. گاهی حق مالکیت مالکان که در هنگام انتقال اموال برای خود ذخیره کرده اند تا در عوض آن به سایر مطالبات و حقوق خود بر سند با حق منتقل الیه باد سن نیت که تمامی عوض را پرداخت کرده است در تعارض قرار میگیرد. سیستم های مختلف حقوقی برای برتری یکی از دو زبان دیده در معاملات بر دیگری، فلسفه خاص خود را دارند مالک برای حفظ حقوق خود شرط ذخیره مالکیت میکند ثالث عوض را به انتقال گیرنده می پردازد و مورد معامله را به تصرف خود در می آورد تا از ادعای دیگران در امان با شد. حفظ یکی از این حقوق با بقای دیگری در تعارض آشکار است. در خصوص این موضوع دو دیدگاه متفاوت وجود دارد دیدگاه نخست از آن اصول گراهای سنتی است که به «لا یحل مال امرء الا بطیبه نفس منه »متمسک میشوند و پاسخ قاطعی به بی حقی ثالث با حسن نیت میدهند به هر قیمتی که میخواهد تمام شود. و دیدگاه دوم از آن عرف گراهای طرفدار کارآمدی اقتصادی است که تمایل شدیدی به حمایت از ثالث با حسن بیت و چرخش خدمات و پول و بهبود نسبی وضعیت معیشتی مردم دارند.

Keywords:

انتقال فوری , مالکیت , تعلیق در انتقال , ذخیره مالکیت