بررسی تاثیر متوپرولول حین گرم شدن مجدد در بیماران تحت بایپس عروق کرونر بر بروز فیبریلاسیون دهلیزی

مقدمه: فیبریلاسیون دهلیزی، یکی از رایج ترین آریتمی ها در جراحی قلب است. هدف از انجام مطالعه ی حاضر، بررسی تاثیر متورال تزریقی حین گرم شدن مجدد در بیماران تحت بای پس عروق کرونر بر بروز فیبریلاسیون دهلیزی بعد از عمل بود. روش ها: این مطالعه، به عنوان یک کارآزمایی بالینی دو سو کور در اتاق عمل قلب و بخش مراقبت های ویژه ی (Intensive care unit یا ICU) بیمارستان چمران اصفهان در بیمارانی که تحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر غیر اورژانسی قرار گرفتند، انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه مورد و شاهد ۴۳ نفری تقسیم شدند. در طول عمل، حین Cardiopulmonary bypass (CPB)، به گروه مورد ۱۰ میلی گرم متوپرولول (معادل ۱۰ میلی لیتر) و به گروه شاهد، ۱۰ میلی لیتر دارونما تزریق گردید. هر دو گروه در حین و بعد از عمل به مدت ۲۴ ساعت تحت نظر قرار گرفتند. یافته ها: فراوانی افراد مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی در گروه شاهد ۲۵ درصد و در گروه مورد با متوپرولول ۷/۴ درصد است. میانگین مدت زمان بستری در ICU در گروه شاهد ۹۸/۲ و در گروه مورد ۲۴/۲ روز بود و اختلاف معنی داری داشت (۰۵۰/۰ > P). میزان نیاز به داروهای اینوتروپ و ضدآریتمی و شوک درمانی بین دو گروه اختلاف معنی داری نداشت (۰۵۰/۰ < P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این تحقیق، تزریق متورال در حین بای پس می تواند خطر بروز فیبریلاسیون دهلیزی و مدت زمان بستری در ICU را کاهش دهد.

Keywords:

فیبریلاسیون دهلیزی , متوپرولول , جراحی بای پس عروق کرونر