بررسی تاثیر کاهش ابعاد جدایی گزینی بر افزایش شاخص های شهر دوستدار کودک در طراحی محله (نمونه موردی : محله شیخ طوسی غربی منطقه ۱۰ شهرداری اصفهان)

یکی از مهم ترین مسائلی که امروزه پیش روی جامعه ما است ، توجه به کودکان و نیازهای مادی و معنوی آنان در فضاها و محلات شهری است . شهر و محیط مطلوب، رشد جسمی و روحی کودک را به ارمغان می آورد و توجه به حقوق کودکان در شهر و کاهش عواملی که باعث فاصله و جدایی میان کودک و فضای شهری می شود، حضور و بهره وری او را از فضاهای شهری افزایش می دهد. تشویق و ترغیب کودکان به زندگی جمعی و تعامل با محیط و فاصله نگرفتن از آن، زمینه ساز تعالی او در زمینه های فرهنگی -اجتماعی و فکری -تربیتی است ؛ از طرفی موضوعی چون جدایی گزینی بر نحوه تعامل و حفظ روابط افراد در اجتماع و محیط های شهری می پردازد و ابعاد و شاخص هایی را بررسی می کند که کاهش این روابط را به همراه دارند. موضوع این پژوهش بررسی تاثیر کاهش ابعاد جدایی گزینی بر افزایش شاخص های شهر دوستدار کودک در طراحی محله (نمونه موردی : محله شیخ طوسی غربی منطقه ۱۰ شهرداری اصفهان) می باشد. هدف این پژوهش بررسی تاثیر جدایی گزینی و کاهش آن بر افزایش شاخص های شهر دوستدار کودک در محله شیخ طوسی غربی منطقه ۱۰ شهرداری اصفهان است . روش این پژوهش کمی -کیفی است و اطلاعات و اسناد و داده های مربوط به تحقیقات پیشین از کتابخانه و به صورت مطالعه ای و اطلاعات موجود در منطقه و شهرداری جمع آوری شده است ؛ سپس برای تحلیل جدایی گزینی در محله ی شیخ طوسی به طور خاص، تعداد سه متغیر جمعیت باسواد، جمعیت بی سواد و اشتغال، انتخاب و بر روی هر کدام از آن ها تحلیل لکه های داغ (Hot Spot) و شاخص Z و شاخص موران (Moran’s Index)، انجام می شود که از افزار GIS برای این تحلیل استفاده گردید.

Keywords:

شهر دوستدار کودک , جدایی گزینی , شیخ طوسی , منطقه ۱۰ اصفهان