طراحی مجتمع های آپارتمانی با رویکرد سرمایه اجتماعی مطالعه موردی مجتمع های آپارتمانی شهر اردبیل

فضابستر تعاملاجتماعی بوده و ازطریق آن افراد اطلاعات ارزشها احسای یا الگوهای مطلوب رفتار را به یکدیگر انتقال میدهند به همین سیاق میتوان فضای مسکونی را ظرف روابط اجتماعی تلقی کرد که ازطریق آن بخش عمده فعالیت ها و رفتارهای انسان ها شکل میگیرد به زعم طرفداران رویکرد جبرمعماری رفتارمتاثر ازبرداشت ازمحیط بوده و هرنوع تغییر درمحیط به تغییر دررفتار منجر میشود درواقع ساختارها و شرایط محیطی چه محیط ساخته شده و چه محیط زمینی تعیین کننده اصلی ادراک انسان ازمحیط و به تبع آن رفتارهایاجتماعی می باشند بنابراین فضا و محیط سکونتگاه درشکل گیری ارتباط افراد وهنجارهای ناشی ازآن تاثیر انکارناپذیری دارند به همین خاطر توجه به رویکردهای انسان گرا درمعماری سکونتگاه های جمعی مجتمع های آپارتمانی یک ضرورت حیاتی به نظر می رسد چه توجه به چنین زیرساخت هایی می تواند زمینه ساز ارتباط و پیوند ساکنان تقویت حس تعلق و تعهداجتماعی پایبندی به هنجارها و موازین اخلاقی و دریک کلام اعتماد اجتماعی باشد همچنین بی توجهی به این مهم درطراحی ها ازیک سو به فرسایش اعتماد عمومی منجر می شده و ازسوی دیگر ضریب اسیب زایی این محیطها را افزایش خواهد داد که خود منشا افزایش هزینه های اجتماعی است دراینجا منظور ازسرمایه اجتماعی سرمایه و منابعی است که افراد و گروه ها ازطریق پیوند بایکدیگر میتوانند بدست آورند ازانجا که سرمایه اجتماعی امررابطه ای بوده و درشبکه روابط اجتماعی و تعامل بین افراد شکل میگیرد برای برخورداری ازآن لازم است فرد با دیگران رابطه داشته باشد دراین مقاله به مطالعه تاثثیر کیفیت معماری فضاهای مسکونی مجتمع های اپارتمانی شهر برسرمایه اجتماعی پرداخته میشود تحقیق علی همبستگی بوده و درشهر اردبیل به بررسی دیدگاه ساکنین درخصوص کیفیت معماری مجتمع های مسکونی می پردازد.

Keywords:

سرمایه اجتماعیف معماری , مجتمع آپارتمانی , طراحی , فضای عمومی