ارزیابی نقش حیاط مرکزی در شکل گیری الگوی پایداری در معماری دیروز (با رویکرد موضوعی به اقلیم گرم و مرطوب)

زیست وتوسعه پایدار به آن مفهومی که چندسالی است که درمحافل علمی جهان مورد نقدوبررسی قرارگرفته است درمعماری سنتی ایران ازجایگاه والایی برخوردار بوده که میتوان حیاط مرکزی را به عنوان جلوه گاهی ازآن دانست درواقع حیاط مرکزی محیطی پاسخده به مشکلات اقلیمی هرمنطقه بوده که ضمن توجه به نیاز های زیباشناختی و عمل گیری هماهنگ با شرایط اقلیمی بستر خود شکل میگرفته است لذا دراین پژوهش باتکیه برمطالعات کتابخانه ای و مشاهده نمونه های مسکونی دربافت های شهرهایی همچون بندرعباس وبوشهر به صورت ویژگیهای حیاط مرکزی دراقلیم گرم و مرطوب ازجنبه های نظیر فرم استراتژی طراحی و مزایای وجود پرداخته خواهد شد و درنهایت به ارزیابی و انالیز تطبیقی این روش های ساختمانی که گذشتگان از آن بهره میبردند با اصول و الگوهایی که امروزه درجهان به عنوان معماری پایدارشناخته شده است دست خواهیم یافت ویژگیهای بدست امده ازاین پژوهش میتواند راه کارهایی درجهت دستیابی به اصول وضوابط معماری بومی همساز با اقلیم گرم و مرطوب را دراین منطقه را ارایه دهد