بررسی نظام حقوقی اعتبارات اسنادی تضمینی در حقوق ایران و عراق

زمینه و هدف: ارزیابی نمودن میزان اعتبار تجاری طرف قرارداد امری ساده نمی­ باشد. لذا پرداخت ­های تجاری از طریق حساب آزاد یا توسط اوراق بهادار قابل قبول نمی­باشد؛ مگر اینکه طرفین با یکدیگر دارای روابط تجاری طولانی بوده و ثباتی در وضعیت اقتصادی کشور واردکننده وجود داشته باشد. اگر این زمینه­ ها فراهم نباشد، در عرف تجاری، تضمینی اضافی از طرف مقابل درخواست می­شود. روش­ هایی جهت تضمین شدن پرداخت به ­صورت عرفی ایجاد شده که از مهم­ترین آن­ها، اعتبارات اسنادی می­باشند. مواد و روش ­ها: روش این پژوهش توصیفی- تحلیلی است. ملاحظات اخلاقی: در نگارش مقاله اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است. یافته ­ها: اعتبار اسنادی تضمینی، رایج­ترین شیوه پرداخت ثمن کالا و خدمات است، زیرا منافع تمام افراد دخیل در معامله را تضمین و تامین می­کند که عموما با ارائه تقاضانامه کتبی تهیه و در اختیار ذی­نفع می­باشد. نتیجه: در حقوق کشورهای ایران و عراق، اعتبارات اسنادی را به­ عنوان یک ابزار پرداخت بین المللی با یک ماهیت مستقل و منحصر به فرد شناخته­اند؛ اما اعتبارات اسنادی‎، مبتنی­بر حقوق قراردادها بوده که اعتبار اسنادی را در چهارچوب یک قرارداد، تحلیل کرده است که این نظر با مبانی پذیرفته ­شده در سیستم­ های حقوقی مذکور دارای مطابقت بیشتری می­باشد.

Keywords:

قرارداد , ذینفع , صادر کننده , گیرنده