رابطه تحریک پذیری با پرخاشگری در دانش آموزان تک سرپرست (طلاق) با نقش میانجی انگیزه مشارکت در ورزش

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه تحریک پذیری با پرخاشگری در دانش آموزان از خانواده طلاق با نقش میانجیگری انگیزه مشارکت در ورزش در شهرستان ابهر ۱۴۰۲-۱۴۰۳ می باشد. پژوهش حاضر از دسته پژوهشهای کاربردی و از نوع همبستگی به روش معادلات ساختاری می باشد که جامعه آماری مدارس متوسطه دوم دختران شهرستان ابهر که از خانواده های طلاق و بی انگیزه در به فعالیتها و مهارتهای حرکتی (جابجایی و دستکاری) بودند و از بین آنها نمونه۲۵۰ نفری به صورت هدفمند در دسترس انتخاب شدند. اجرای پژوهش به صورت کتابخانه ای و میدانی استفاده از پرسشنامه های، انگیزه مشارکت در ورزش، تحریک پذیری و پرخاشگری بود. جهت تحلیل داده ها از نرم افزارspss نسخه ۲۳ و Amose نسخه ۲۳ استفاده و از ضریب همبستگی، رگرسیون و تحلیل مسیر به روش حداکثر درستنمایی استفاده شد. یافته های حاصل از پژوهش نشان داد همبستگی بین انگیزه مشارکت در ورزش با پرخاشگری، تحریک پذیری به ترتیب؛ ۷۱۳/۰، ۸۷۸/۰ است .(P<۰.۰۰۱) انجام آزمون به روش حداکثر درستنمایی نشان داد: با افزایش انگیزه مشارکت در ورزش (پرخاشگری و تحریک پذیری) در بین این دانش آموزان کاهش می یابد. مقدارCMIN/DF محاسبه شده برابر با ۲۹۶/۱ است. مقدار RMSEA برابر با ۰۲۳/۰ است. بین تحریک پذیری با پرخاشگری در بین این دانش آموزان با نقش میانجی انگیزه مشارکت در ورزش رابطه وجود دارد. و مشارکت افراد را در ورزشهای حرکتی افزایش می دهد. با توجه به نتایج حاصل از پژوهش می توان گفت انگیزه مشارکت ورزش می تواند خلا موجود این گونه نوجوانان را تا حدی جبران نماید. و آنها را در توان حرکتی و مشارکت مهارتهای حرکتی توانمند سازد.

Keywords:

انگیزه مشارکت در ورزش , تحریک پذیری , پرخاشگری.