اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر نشخوار ذهنی و تمایزیافتگی خود زوجین متقاضی طلاق توافقی

پیشگفتار: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر نشخوار ذهنی و تمایزیافتگی خود زوجین متقاضی طلاق توافقی است.  روش:در این پژوهش نیمه آزمایشی از طرح پیش آزمون-پس آزمون استفاده شده است. زوجین متقاضی طلاق توافقی شهر تهران در سال۱۴۰۲ جامعه آماری این پژوهش زاتشکیل داده اند.  چهارده زوج متقاضی طلاق توافقی با استفاده از روش غیرتصادفی هدفمند گزینش و سپس به روش تصادفی هفت زوج در گروه آزمایش و هفت زوج دیگر به عنوان گروه گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش در هشت جلسه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد شرکت کردند. پس از ریزش، شش زوج درمان را با موفقیت به پایان رساندند. گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. جهت معادل سازی نفرات دو گروه آزمایش و گواه به تعداد ریزش گروه آزمایش به صورت تصادفی از گروه گواه نیز حذف گردید. در این پژوهش از پرسشنامه های نشخوار ذهنی و تمایزیافتگی خود استفاده شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از مدل آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیرهMANCOVA و تک متغیرهANCOVA تحلیل شدند.  یافته ها: نتایج نشان داد که بین میانگین نمرات پس آزمون گروه آزمایش و گواه تفاوت معنی داری وجود دارد و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به طور معنی داری موجب بهبود نشخوار ذهنی و تمایزیافتگی خود شده است. پی آمد: براساس یافته های پژوهش حاضر انجام مداخلات بر اساس این رویکرد می تواند بر بهبود نشخوار ذهنی و تمایزیافتگی خود زوجین متقاضی طلاق توافقی موثر باشد.

Keywords:

Self-Differentiation , Acceptance and Commitment Based Approach , Mental Rumination , تمایزیافتگی خود , درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , نشخوار ذهنی , طلاق