مدل ارزیابی زیست پذیری سامانه های پیچیده مهندسی در شرایط عدم قطعیت- مطالعه موردی یک ماهواره سار

مبحث عملکرد سامانه های پیچیده مهندسی در محیط های با عدم قطعیت بالا یکی از مباحث روز پژوهش در حوزه مهندسی دستگاه ها می باشد. عدم قطعیت و مخاطرات موجود در محیط های ناشناخته ارزش فراهم شده توسط سامانه های پیچیده مهندسی برای ذینفعانش را به صورت قابل توجهی تحت تاثیر قرار می دهد. لذا توانمندسازی سامانه های پیچیده برای عملیات در شرایط عدم قطعیت، امری اجتناب ناپذیر می باشد. بدیهی است قبل از هرگونه اقدام در جهت بهبود طراحی این دستگاه ها برای دستیابی به توانمندی بیشتر، نیاز به تعیین شاخص و مدلی برای سنجش میزان توانمندی آن ها در مواجهه با شرایط عدم قطعیت می باشد. در این مطالعه که از نظر نوع پژوهش یک مطالعه ترکیبی از روش های تحقیق کیفی، کمی، کاربردی و بنیادی می باشد؛ پس از مرور و بررسی سوابق پژوهش، زیست­پذیری به عنوان شاخصی برای ارزیابی توانمندی سامانه های پیچیده مهندسی برای عملیات در شرایط عدم قطعیت معرفی شده است.در ادامه یک مدل فرآیندی هفت مرحله­ای تجویزی برای سنجش و کمی سازی این شاخص ارائه شده که توصیف عدم قطعیت چندگانه در محیط عملیاتی و مدل سازی سه سطحی از محیط عملیاتی، کارکردهای محصول و تجهیزات فیزیکی محصول از ویژگی های کلیدی آن می باشد.در انتها کاربردی بودن مدل ارائه شده از طریق یک مثال موردی در خصوص یک ماهواره تصویربرداری به عنوان یک سیستم پیچیده مهندسی نشان داده شده است. صحت مدل پیشنهادی بر اساس تحلیل نتایج مطالعه موردی و پرسشنامه تکمیل شده توسط خبرگان مورد تائید واقع شده است.

Keywords:

سامانه های پیچیده مهندسی , الزامات غیر کارکردی , زیست پذیری , عدم قطعیت , ماتریس ساختار طراحی