رابطه بین طرحواره های ناسازگار اولیه و مقاومت درمانی در افسردگی

افسردگی مقاوم به درمان یکی از چالش های مهم در روان درمانی است که باعث افزایش بار بیماری و کاهش کیفیت زندگی بیماران می شود. طرحواره های ناسازگار اولیه به عنوان الگوهای شناختی-هیجانی پایدار که در دوران کودکی شکل می گیرند، نقش مهمی در پایداری اختلالات خلقی دارند. هدف این مطالعه بررسی رابطه بین طرحواره های ناسازگار اولیه و مقاومت درمانی در بیماران مبتلا به افسردگی بود. در این پژوهش توصیفی-همبستگی، ۱۵۰ بیمار مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان با استفاده از پرسشنامه طرحواره یانگ و مقیاس مقاومت درمانی مورد ارزیابی قرار گرفتند. تحلیل های آماری نشان داد که بین شدت طرحواره های ناسازگار اولیه و مقاومت درمانی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (r = ۰.۵۴, p < ۰.۰۰۱). طرحواره های «نقص/شرم» و «رهاشدگی» بیشترین پیش بینی کننده های مقاومت درمانی بودند. همچنین، مدل یابی ساختاری نشان داد که مقاومت درمانی نقش میانجی در افزایش شدت علائم افسردگی دارد. نتایج مطالعه تاکید می کند که پرداختن به طرحواره های ناسازگار در فرایند درمان می تواند به کاهش مقاومت و بهبود نتایج درمانی کمک کند. درمانگران توصیه می شود مداخلات شناختی-طرحواره ای را در برنامه درمان بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم لحاظ کنند.

Keywords:

افسردگی مقاوم به درمان , طرحواره های ناسازگار اولیه , مقاومت درمانی , درمان شناختی-طرحواره ای , مدل یابی ساختاری.