اثربخشی آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش نشانه های پرخاشگری دانش آموزان مقطع متوسطه اول شهر شیراز

هدف از این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش نشانه های پرخاشگری دانش آموزان مقطع متوسطه اول شهر شیراز بود. روش پژوهش به روش نیمه آزمایشی و به صورت پیش آزمون-پس آزمون می باشد. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه اول شهر شیراز بود. نمونه آماری شامل ۲۴۰ دانش آموز که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. بدین اساس پرسشنامه های پرخاشگری و افکار خودکشی بین آنها توزیع شده و دانش آموزانی که در پرسشنامه های فوق نمرات بالایی داشتند تعداد ۳۰ نفر انتخاب و به صورت تصادفی دو گروه آزمایش ۱۵ نفر و ۱۵ نفر کنترل قرار گرفتند. روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و از آنها پرسشنامه خشم به عمل آمد بعد از آن. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه تحت درمان قرار گرفتند و گروه کنترل درمانی دریافت نکردند در معرض سازهای مختلف قرار گرفتند و گروه کنترل هیچگونه آموزشی دریافت نکردند. و در نهایت پس آزمون توسط همان آزمون گرفته شد. نتایج تحلیل کوواریانس گروه آزمایش و گروه گواه از لحاظ عملکرد اجرایی و با کنترل اثر پیش آزمون، نشان میدهد که pمقدار آزمون برابر ۰۰۰/۰ است که کمتر از ۰۵/۰ است، لذا فرض تحقیق تایید میشود. و آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش نشانه های پرخاشگری دانش آموزان مقطع متوسطه اول شهر شیراز تاثیر دارد.

Keywords:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , پرخاشگری , دانش آموزان مقطع متوسطه