نقش فضاهای گردهمایی در تقویت همدلی اجتماعی در بافت تاریخی شهرها (مطالعه موردی: شیراز)

فضاهای گردهمایی در بافت های تاریخی تنها عرصه هایی فیزیکی نیستند، بلکه بستری حیاتی برای شکل گیری تعاملات اجتماعی، تقویت همدلی و بازآفرینی هویت جمعی به شمار می آیند. این پژوهش با هدف بررسی نقش فضاهای گردهمایی در ارتقای همدلی اجتماعی در بافت تاریخی شیراز انجام شده است. با مرور ادبیات نظری در حوزه های شهرسازی، جامعه شناسی و طراحی شهری، ابعاد مختلف فضاهای عمومی و تاثیر آن ها بر همدلی اجتماعی تحلیل گردید. چالش هایی همچون کاهش تعاملات اجتماعی، تضعیف هویت محلی و غلبه رویکردهای تجاری در فضاهای تاریخی از مهم ترین معضلات شناسایی شده در این زمینه هستند. مطالعه موردی بافت تاریخی شیراز نشان داد که طراحی انسان محور، توجه به معیار انسانی، بازآفرینی عملکردهای بومی و مشارکت فعال جامعه محلی می تواند به شکل گیری فضاهای همدلانه منجر شود. نتایج تحقیق حاکی از آن است که ارتقای همدلی اجتماعی در فضاهای تاریخی نیازمند رویکردی فراتر از مداخلات کالبدی و توجه به ابعاد اجتماعی، فرهنگی و احساسی فضا است. این پژوهش می تواند به عنوان راهنمایی برای طراحان شهری و سیاست گذاران در جهت تقویت سرمایه اجتماعی و ارتقای کیفیت زندگی در بافت های تاریخی مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

همدلی اجتماعی , فضاهای گردهمایی , بافت تاریخی , تعاملات اجتماعی , شیراز