کنترل کیفیت هوای داخل ساختمانها

امروزه در مناطق شهری، افراد 90-80 درصد اوقات خود را در داخل ساختمانها در حالیکه مشغول انجام فعالیتهای مختلفی هستند، سپری می نمایند. بنابراین لازم است این محیطها داری شرایط حرارتی و آسایش کافی بوده و باعث ناراحتی و عدم رضایت فرد و در نتیجه خستگی و افت بهره وری آنها نگردد.با توجه به افزایش تراکم ساختمانها و کاربرد مواد مختلف در ساخت و دکوراسیون بناهای امروزی و افزایش آلودگی هوا در مناطق شهری، هر روز برمیزان آلودگی محیطهای داخلی ساختمان ها افزوده شده و ساکنین آنها را بیشترتحت تأثیر قرار می دهد که نتیجه آن ظهور نارضایتی همراه با شکایت و ناله از کیفیت هوای محیط کار و در برخی موارد ظهور علائم کلینیکی به صورت تحریک غشاهای مخاطی، سردرد، تنگی نفس، سرماخوردگی، آلرژی و غبره بوده و پدیده ای بنام سندرم ساختمان بیمار ( Sick building syndrome) به وجود می آید.بنابراین ضروری است هوای داخل ساختمانها همواره از کیفیت مطلوب برخوردار بوده و حجم هوایی که برای جایگزینی هوای موجود، از طریق سیستمهای تهویه مطبوع وارد ساختمان می شود دقیقا کنترل شده و عاری ازهرگونه آلودگی باشد و از طرفی چون منابع انرژی ما محدود بوده و ضروری است در مصرف آن صرفه جوئی نمائیم.باید سیستمهای تهویه مطبوع به صورتی طراحی شده و مورد استفاده قرار گیرند که با کمترین میزان مصرف انرژی بهترین کیفیت هوا را در داخل ساختمان ایجاد نمایند.در این نوشتار ضمن اشاره به منابع معمول ایجاد آلودگی در ساختمانها که منجر به افت کیفیت هوا در انها می شود به انواع روشهای کنترلی از مرحله طراحی تا بهره برداری ساختمان اشاره شده و بر نقش سیستمهای تهویه مطبوع به عنوان مهمترین روش کنترل کیفیت هوای داخل ساختمانها و کاربرد فیلترهای مکانیکی به عنوان مؤثرترین روش کنترل آلاینده ها تأکید شده است